ก้าวเดินนำ หน้าชิงซีออกมาอย่างรวดเร็วตรงไปยังอันอัน ที่กำลังช่วยเหล่าทหารยกสัมภาระลงจากหลังม้าเตรียมทำอาหารเย็นพร้อมกับนางกำนัลของชิงซี
“นายหญิงอันอัน ชอิงซี เอ่อองค์หญิงใหญ่เห็นว่าข้าได้รับบาดเจ็บ ก็เลยถอดอาภรณ์ของข้าเพื่อดูบาดแผล ข้าจึงร้องครางลั่นป่าท่านได้ยินไหม…อุ๊ป”ชิงซียกมือขึ้นอุดปากอย่างเร็วเพิ่งจะนึกได้ว่าจงเจี้ยนทำเรื่องน่าอายร้อนตัวแก้ตัวต่อหน้าอันอันทั้งๆ ที่นางไม่ได้ถาม
“จะจะเจ้าจะมาอุดปากข้าทำไม”ชิงซียิ้มแหย๋ๆ อันอันกลั้นหัวเราะสุดกำลัง
“ก็ท่านพูดจาเพ้อเจ้ออะไรอันอันไม่ได้ ถามท่านเสียหน่อยท่านจะมาแก้ตัวกับนางทำไมกัน”
“เอ้า ไหนเจ้าบอกกับข้าว่าให้มาปดนาง”อันอันปล่อยก๊าก ขุนพลจงเจียนช่างเป็นคนซื่อเสียจริง มิน่าเล่าเสี่ยวจื้อจึงยอมเป็นพ่อสื่อให้เพราะเสี่ยวจื้อคงเห็นว่าลำพังจงเจี้ยนชาตินี้คงหาภรรยาไม่ได้แน่
“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านขุนพลท่านไม่จำเป็นต้องมาอธิบายอะไรกับข้าไม่เช่นนั
