“อะอะ องค์หญิงปะปะปล่อยข้าน้อยก่อนจะได้ไหม”
“ท่านนี่ช่างใจคอคับแคบข้ากลัวถึงเพียงนี้ท่านยังหวงตัว”
“องค์หญิงปล่อยก่อนจึงดี ไม่อย่างนั้น ไม่อย่างนั้น”เสียวแปลบไปทั่วร่าง
“ข้ากลัวก็จะให้ข้าปล่อยท่านได้อย่างไรอีกอย่างในนี้มืดจะตายหากพลัดหลงกันเล่า”ยิ่งดึงแขนอุ่นมาแนบอกอวบนุ่มนิ่ม
“อู้ อ่า องค์หญิงปะปล่อยเถิดพ่ะย่ะค่ะดึงแขนจงเจี้ยนไว้… แบบนี้อ่า”
“ทำไมถึงได้ส่งเสียงเช่นนี้ออกมาได้”
“ไม่ไหวแล้วองค์หญิงจงเจี้ยนไม่ไหวแล้ว แม้จะไม่เคยต้องมือหญิงแต่ในยามนี้สิ่งที่ต้องการที่สุดคือ”ผลักร่างอวบอิ่มลงบนพื้นถ้ำโถมร่างสูงเข้าทาบทับ ชิงซีไว้แน่นริมฝีปาก กดลงปากบางนุ่มนิ่มอย่างที่สุดจะระงับใจเงอะงะงุ่นง่าน
“อะอะองค์หญิง จงเจี้ยนทนไม่ไหวแล้ว”ละล่ำละลักมือไม้ปลดอาภรณ์ชิงซีออกเก้เก้กังๆ บทรักที่ไม่เคยผ่านการฝึกฝน (พอกันกับอินจิ๋นท่าดีแต่กลับพุ่งก่อนจะถึงสวรรค์)
“องค์ได้โปรด จงเจี้ยนต้องการท่าน แต่แต่
