ชวนเธอ..ไปลอบสังหารด้วยกัน
ในขณะนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ม่านเวยอิงเห็นว่าเป็นไป๋หลันที่โทรเข้ามาจึงปรับอารมณ์ควบคุมน้ำเสียงแล้วกดรับ
“ค่ะพี่”
“ไม่มีอะไรแล้วนะ...”
“ค่ะ ฉันได้ดูข่าวแล้ว...พี่มีอะไรหรือเปล่า”
“...เอ่อ..สองคนนั้นอยากจะเจอเธอ” สองที่ว่าย่อมหมายถึงพ่อกับแม่ ม่านเวยอิงนิ่งไปสักพักแล้วตอบ
“ตกลงค่ะ พี่จัดการนัดเวลาได้เลย”
“เสี่ยวอิง...ยังดีอยู่หรือเปล่า”
“อืม..พี่ไม่ต้องห่วง...ฉันบอบบางเสียที่ไหน”
“ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนนะ”
“ค่ะพี่...”
“เอาล่ะ...ไว้พี่จะส่งข้อความไปบอก”
“ค่ะ...”
หลังจากที่วางสายม่านเวยอิงก็ครุ่นคิดเรื่องของหน่วยมั่นคงแห่งชาติที่ออกตัวมาปกป้องเธอ หากเดาไม่ผิดน่าจะเป็นหรงจือหยางที่จัดการเรื่องนี้
ตานี่ ไม่ว่าจะเกิดภพชาติไหนก็ล้วนแต่เป็นคนใหญ่คนโตเสียจริง
ในช่วงเวลาเดียวกัน หรงจือหยางยังตกอยู่ในภวังค์ตะลึงกับข้อมูลตรงหน้า เขาเอื้อมมือไปหยิบกระดาษข
