“องค์รัชทายาทกระหม่อมผิดฐานไร้ความสามารถมิอาจปกป้องพระองค์ได้” เล่อคุนคุกเข่าลงกับพื้น นายเหนือหัวตกอยู่ในอันตรายแต่ตนกลับทำอะไรไม่ได้เลย
“เตรียมม้าให้ข้า” เขาออกคำสั่งเมินเฉยคำร้องขอการลงทัณฑ์ของคนสนิท
“พ่ะย่ะค่ะ” เล่อคุนแม้จะเป็นกังวลไปกับสภาพไม่สู้ดีของรัชทายาทแต่ก็ต้องทำตามรับสั่ง พระองค์คงมีปลายทางในใจแล้วถึงได้ร้อนใจรีบจบเรื่องเช่นนี้
การลอบปลงพระชนม์ถือเป็นเรื่องใหญ่ที่มีโทษประหารชีวิต แต่ไหนแต่ไรองค์รัชทายาททรงสำเร็จโทษด้วยตนเองเสมอมาเพื่อไม่ให้หนอนแมลงตัวไหนเอาเป็นเยี่ยงอย่าง ดูเหมือนทำเช่นไรก็มักจะมีบางพวกที่ชอบลองดีเสมอ
“…” ไป๋เย่เซียวยืนมองเขาไม่ห่างจนร่างสูงเดินเข้ามาใกล้และก้มลงกระซิบบอก
“พรุ่งนี้ข้าสัญญาว่าจะไปหา” ลมหายใจอุ่นทำให้คนตัวเล็กรู้สึกจั๊กจี้จนต้องยกมือขึ้นปิดหู เขายิ้มมุมปากให้อย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะก้าวขาขึ้นม้าไปทิ้งไว้เพียงคนตัวเล็กที่ยืนหน้าแดงอยู่ข้างไป๋เฟย
