บทที่6 คนสวยแสนพยศVS เสือหนุ่มจอมเจ้าเล่ห์ (หากุญแจรถ)
2143 คำ
"ปากก็หวาน แก้มก็หอมใช่มั้ย ได้...." ชมพูแพรพูดขึ้นด้วยความแค้นเคืองใจแล้วบรรจงหยิกเล็บคม บิดจนสุดแรงไปที่ชายโครงของคมพยัคฆ์ ส่วนคนตัวโตก็แหกปากร้องจนสุดเสียงเหมือนกัน
"โอ๊ย.....หลุดแล้วเนื้อพี่หลุดแล้วกวาง" คมพยัคฆ์แกล้งแหกปากร้องเสียงดังทั้งๆ ที่ชมพูแพรก็ไม่ได้หยิกลงเข้าเนื้อสักเท่าไหร่เพราะกล้ามเนื้อแข็งแรงเป็นลอนๆ นั้นมันแข็งจะตายไป พอคมพยัคฆ์ร้องเสียงดังออกมาชมพูแพรก็รีบปล่อยแล้วเอามือรีบไปปิดปากคมพยัคฆ์ไว้แทน
"หยุดแหกปากร้องเสียงดังเลยนะคะ เจ้าเล่ห์ กวางยังหยิกไม่เข้าเนื้อของอาพยัคฆ์เลยเล็บกวางนี่จะหักเอง" ชมพูแพรพูดว่าคมพยัคฆ์พร้อมถลึงตาให้คมพยัคฆ์หยุดร้อง ก่อนที่พนักงานจะพังประตูเข้ามาดูว่าเกิดศึกอะไรกันขึ้นในห้องแต่งตัว
คมพยัคฆ์ส่งตาหวานมองมาที่ชมพูแพร แล้วก้มลงมามองที่มือเรียวสวยก่อนที่จะใช้มือหนาดึงมือของชมพูแพรออกจากปากของตัวเองแล้วยกขึ้นมาหอม
"มือหอมจัง พี่ลืมตัวน่ะ ก็กวางชอบทำร้ายร่างกายผัว นี้เฉพาะวันนี้กี่รอบแล้ว"
"แล้วอาพยัคฆ์ฉวยโอกาสกับกวางกี่รอบแล้ว"
"ก็หลายรอบแล้วเหมือนกัน ทุกรอบและทุกครั้งที่มันมีโอกาสนั่นแหละ ก็เมียพี่สวย"
"อาพยัคฆ์...... หยุดพูดไปเลย ติดกระดุมต่อให้เสร็จเลยนะ กวางจะออกไปข้างนอกแล้ว จะหมั้นมั้ย แล้ววันนี้จะได้มั้ยชุดน่ะ" ชมพูแพรกระทืบเท้าเบาๆ แสดงอาการขัดใจบวกกับความเขิน
"หมั้นครับ แต่จริงๆ ก็อยากแต่งงานเลย ติดอยู่แค่ว่าเมียยังต้องไปเรียน หันหลังสิเดี๋ยวพี่ติดกระดุมให้" คมพยัคฆ์พูดบอกชมพูแพรอย่างอารมณ์ดี ชมพูแพรจึงหันหลังให้คมพยัคฆ์ช่วยติดกระดุมให้ ลองชุดเสร็จแล้วทั้งสองคนก็ได้พากันออกมาจากห้องลองชุด ชุดของคมพยัคฆ์ต้องขยายไซน์เล็กน้อยเพราะเขาเป็นคนตัวใหญ่ ส่วนชุดของชมพูแพรต้องเก็บเอวเข้าอีกเล็กน้อย ชุดเสร็จแล้วทางร้านจะจัดส่งไปให้ทีหลังพร้อมกับการ์ดและของชำร่วย
ก่อนจะถึงวันหมั้นคมพยัคฆ์ก็เทียวไล้เทียวขื่อชมพูแพรอยู่ไม่ได้ห่างหายไปไหน มารับไปกินข้าวที่บ้านตนเองบ้าง มากินข้าวที่บ้านตากับยายของชมพูแพรเองบ้าง เป็นแบบนี้อยู่แทบจะทุกวัน
"สวัสดีครับคุณลุง แม่ให้ผมมารับกวางไปกินข้าวที่บ้านครับ" คมพยัคฆ์บอกกับตาของชมพูแพรโดยเอาแม่ของตนเองมาอ้าง
"สวัสดีคุณคมพยัคฆ์ ยายกวางกำลังปลูกดอกกุหลาบอยู่ในสวนหลังบ้านกับยายของเขา เดียวเรียกให้เด็กไปตามมาให้ คุณพยัคฆ์นั่งรอสักครู่ก่อนก็แล้วกัน"
"ไม่เป็นไรครับคุณลุง เดี๋ยวผมเดินไปหากวางเขาเองครับ"
"เอาอย่างนั้นก็ได้ ว่าแต่วันนี้อย่าพายายกวางกลับมาดึกเหมือนวันก่อนอีกล่ะคุณพยัคฆ์ อีกสี่ห้าวันก็จะเข้าพิธีหมั่นแล้ว ช่วงนี้เก็บเนื้อเก็บตัวเสียบ้างก็ดี" คุณประพลพูดบ่นหลานเขยกลายๆ
"ครับ วันนี้จะรีบพากวางมาส่งครับ" คมพยัคฆ์รับคำ เสร็จแล้วก็ขอตัวเดินไปหาชมพูแพร
"อ้าวคุณพยัคฆ์มารับยายกวางพอดี กวางไปล้างมือเตรียมตัวเถอะลูกไป" คุณยายของชมพูแพรพูดทักทายหลานเขยแล้วหันมาบอกให้หลานสาวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวออกไปกินข้าวที่บ้านของคมพยัคฆ์
"สวัสดีครับคุณป้า กำลังปลูกดอกกุหลาบเหรอกวาง"
"เห็นว่าปลูกอะไรอยู่ละคะ คงไม่ใช่ต้นลองกองหรอกค่ะ มาอีกทำไมคะเมื่อวานก็มา มาทุกวันเลย ไม่มีงานไม่มีการทำบ้างเลยหรือยังไงคะอาพยัคฆ์" ชมพูแพรพูดต่อว่าคมพยัคฆ์ด้วยท่าทางปั้นปึ่ง
"ยายกวาง นี่เราพูดอะไรลูก ไม่น่ารักเลยนะ" คุณนายรัศมีพูดต่อว่าหลานสาว
"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณป้า กวางเขายังเด็ก พยศตามประสา ผมไม่ถือสาเขาหรอก ผมผิดเองครับที่ริอ่านอยากมีเมียเด็ก" คมพยัคฆ์ขึ้นอย่างนึกปลงในเส้นทางรักที่เลือกไปรักเด็กสาวคนสวยจอมพยศคนนี้เข้า
"เอาล่ะ ๆ ยายกวางไปอาบน้ำไปลูกเดี๋ยวคุณพริ้มกับคุณอาคมเขาจะรอกินข้าวนานเสียมารยาทนะลูก" คุณรัศมีพูดตัดบทสั่งให้หลานสาวไปเตรียมตัวอาบน้ำแต่งตัวออกไปทานมื้อค่ำที่บ้านของคมพยัคฆ์ ชมพูแพรขัดคำสั่งยายไม่ได้จำต้องทำตามคำสั่งต้องออกไปกินข้าวที่บ้านของคมพยัคฆ์
บนโต๊ะอาหารบ้านของคมพยัคฆ์ ชมพูแพรนั่งทานข้าวอยู่กับพ่อแม่ พี่ชาย และน้องชายของคมพยัคฆ์ด้วย
"เออ เจ้าพยัคฆ์แม่ว่าจะพูดอยู่หลายวันแล้วว่าสี่ห้าวันนี้ไม่ควรออกไปรับหนูกวางเขาออกมาแล้วนะ จะถึงวันหมั้นแล้วเก็บเนื้อเก็บตัวเสียหน่อยก็ดี" คุณพริ้มเพราบอกลูกชาย
"ครับแม่ ตากับยายของกวางก็พูดอยู่เหมือนกันครับ แบบนี้กว่าจะถึงวันหมั้นพี่คงคิดถึงกวางแย่เลยเนอะ" คมพยัคฆ์รับคำแม่แล้วหันไปหยอดใส่ว่าที่เมียของตัวเอง คมพยัคฆ์พูดเสร็จก็โดนพี่ชายและน้องชายพูดล้อเลียนใส่ทันที
"แหม น้อยๆ หน่อยเถอะวะมึงแก่แล้วนะมึงนะ อ้อนเมียราวกับเด็กหนุ่มอายุสิบแปด" คมกริชพูดแซวน้องชาย
"นั่นสิ เบาได้เบานะเว้ยพี่พยัคฆ์ น้องกวางเขายังเด็ก แล้วอีกอย่างหนึ่งก็เกรงใจคนยังหาเมียไม่ได้เขาบ้าง แก่สุดยังไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตนเสียที" คมเดชพูดสนับสนุนคมกริชแต่ก็ไม่วายเหน็บพี่ชายที่ยังครองตัวเป็นโสดไม่ยอมเปิดใจยอมรับรักสาวคนไหนแบบจริงจังเสียที
"อ้าวก็กูมีเมียให้อ้อน ก็ต้องอ้อนให้โลกรู้สิว่ามีเมีย หรือมึงไม่อ้อนเมียมึงไอ้เดช กูก็เห็นว่าไม่ได้น้อยหน้าเลยนะมึงนะ ขับรถไปกลับกรุงเทพ กาญจนบุรีเป็นว่าเล่น ไงไอ้นายตำรวจใหญ่มึงไปเก็บส่วยอะไรที่กรุงเทพล่ะครับ" คมพยัคฆ์ตอกกลับน้องชายของตัวเอง
"แหมพี่พยัคฆ์ก็ผมก็ไปหาเมียผมเหมือนกันนั่นแหละ ใครมันจะไปเหมือนพี่กริชแอบซุ่มกินเงียบๆ" คมเดชพูดยอมรับแล้วแกล้งเหน็บพี่ชายคนโต
"ไม่ได้ซุ่มอะไรทั้งนั้นแหละ ซื้อกินแบบเปิดเผยเว้ย" คมกริชพูดยอมรับหน้าตาเฉย
ชมพูแพรได้ยินคมพยัคฆ์และพี่ชายน้องชายของคมพยัคฆ์คุยกันเรื่องอย่างว่าเป็นเรื่องปกติก็รู้สึกกระดากพาให้เขินอายกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย อยากจะพูดออกไปเหลือเกินว่าตนเองยังไม่ได้เป็นเมียคมพยัคฆ์เสียหน่อย เรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นชมพูแพรก็ยังรู้สึกงงๆ ตกลงว่าคืนนั้นตนเองเสียตัวให้คมพยัคฆ์ไปแล้วหรือว่ายังไม่ได้เสียตัวกันแน่ เพราะเรื่องคืนนั้นชมพูแพรจำอะไรไม่ได้เลยตื่นมาก็ยังรู้สึกว่าตัวเองดูปกติดี ยังเว้นอาการปวดเมื่อยกับเสื้อผ้าที่โดนถอดออกไปเท่านั้น คุณพริ้มเพราสังเกตเห็นท่าทางของชมพูแพรแล้วก็เข้าใจจึงพูดปรามดุลูกชายทั้งสามคนว่า
"พวกเราสามคนน่ะหยุดพูดจาห่ามๆ เถื่อนๆ กันได้แล้วนะเห็นมั้ยว่าหนูกวางเขานั่งอยู่ด้วย น้องอายพวกแกจนทำตัวไม่ถูกแล้วเห็นมั้ย หนูกวางอย่าไปถือสาพวกพี่ๆ เขาเลยนะลูก กินข้าวเยอะๆ นะ จะได้อวบๆ หน่อย ป้าว่าผอมบางไปหน่อยนะลูกนะ"
"ค่ะคุณป้า" ชมพูแพรรับคำคุณพริ้มเพราแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวไม่พูดไม่จาอะไรอีก
"แม่ ยังไม่ทันไรก็ให้ท้ายลูกสะใภ้เลยนะครับ" คมพยัคฆ์พูดแซวแม่ของตัวเอง
"ให้ท้ายได้แหละ ก็ดูน้องสะใภ้ของพวกเราเสียก่อน ไม่รู้ว่าจะมาเป็นเมียหรือเป็นลูกสาวของแกดีนะไอ้พยัคฆ์ น้องกวางหน้ายังเด็กเหมือนกำลังเรียนอยู่มัธยมต้นอยู่เลย แล้วต้องมาพบเจอความเถื่อนเจ้าเล่ห์ของคนแบบแกไอ้พยัคฆ์" คมกริชพูดขึ้น
"พี่กริชกับไอ้เดชไม่ได้เถื่อนเลยนะครับ แหมด่าผมอยู่คนเดียว ทำไมอิจฉาที่ผมได้เมียก่อนพี่หรือไงพี่กริช" คมพยัคฆ์พูดเหน็บพี่ชายคืนบ้าง
"ก็อิจฉานิดหน่อย ทำไมวะ ก็น้องสะใภ้กูก็สวยหวานตาคมจริงๆ" คมกริชลอยหน้าลอยตาพูด ชมพูแพรยิ้มให้คมกริชน้อยๆ แล้วรวบช้อนกับซ้อมยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
"อ้าวหนูกวางอิ่มแล้วเหรอ อย่าไปฟัง อย่าสนใจไอ้เจ้าพวกนี้มันเลย ปากมันก็จะเป็นอย่างนี้แหละ" คุณอาคมพูดขึ้น
"กวางอิ่มแล้วค่ะคุณลุง" ชมพูแพรบอกนายอาคมแล้วยิ้มให้น้อยๆ
"พี่กริชทำเมียผมเขินเลย" คมพยัคฆ์แกล้งเน้นเสียงคำว่าเมีย
"อาพยัคฆ์ หยุดพูดบ้างเถอะค่ะ กินอิ่มแล้วยัง รีบกินๆ เข้าไปเลย วันนี้กวางต้องรีบกลับบ้านนะคะ คุณตาสั่งไว้ว่าให้รีบพากวางกลับบ้านอาพยัคฆ์ลืมไปแล้วหรือเปล่าคะ" ชมพูแพรพูดขึ้นแล้วถลึงตาใส่คมพยัคฆ์ ทำให้คมพยัคฆ์เงียบเสียงลงไม่กล้าพูดอะไรอีก
"เอาแล้วไงพี่ชายกู มีเค้าลางแห่งความกลัวเมียส่อแววแล้วเว้ย" คมเดชแซวพี่ชาย
"พูดมากจริงไอ้เดช เงียบปากไปเลย พี่อิ่มแล้ว งั้นกลับเลยมั้ยกวาง แต่เดี๋ยวพี่ไปหยิบกุญแจก่อนนะ" คมพยัคฆ์พูดขึ้นแล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบกุญแจที่ห้องของตัวเอง หายไปสักพักก็เดินกลับมาใหม่แล้วพูดบอกกับทุกคนว่า กุญแจหาย ไม่รู้ว่าเขาเอาไปวางไว้ตรงไหน
"กวางพี่หากุญแจรถไม่เจออะ ไม่รู้ว่าเอาไปลืมไว้ตรงไหน" คมพยัคฆ์พูดบอกชมพูแพร ชมพูแพรตาโตคิดว่าหายจริง แต่คนอื่นๆ พ่อแม่ พี่น้องของคมพยัคฆ์รู้ทันความเจ้าเล่ห์ของตัวเขาดีจึงเลือกจะนิ่งเงียบ
"งั้นอาพยัคฆ์เอารถที่บ้านของคุณลุงไปส่งกวางแทนก็ได้ค่ะ"
"รถพ่อไอ้ฮองโจมันให้คนงานเอาไปล้าง ยังเช็ดไม่แห้งเลยมั้ง"
"งั้นขอยืมรถพี่เดชหรือของพี่กริชไปส่งกวางก่อนก็ได้ค่ะ"
"พี่กริชกับไอ้เดชมันก็ต้องกลับกรุงเทพแล้วเหมือนกันน่ะสิ ใช้มั้ยพี่กริชไอ้เดช" คมพยัคฆ์แกล้งหันไปถามน้องชายและพี่ชายแต่ได้ขยิบตาส่งซิกให้ช่วยตอบอย่างที่เขาว่า
"อือ ครับ" คมกริชกับคมเดชรับคำพร้อมกัน
"ถ้ากวางอยากกลับบ้านก็ไปช่วยพี่หากุญแจก่อนสิ พี่น่าจะลืมไว้ที่ไหนสักที่ในบ้านของเรานี่แหละ" คมพยัคฆ์บอกชมพูแพร
"ค่ะ เดี๋ยวกวางช่วยหา อาพยัคฆ์เอาไปลืมไว้ในห้องน้ำตอนเข้าไปล้างมือตอนเข้าบ้านมาหรือเปล่า" ชมพูแพรช่วยออกความเห็นคิดทบทวนเหตุการณ์ให้
"ไม่แน่ใจ แต่ตอนที่พี่มาถึงบ้านพี่เดินเข้าไปล้างมือในห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนของพี่นะ" คมพยัคฆ์บอกชมพูแพรอย่างคนมีแผนการ เสือร้ายยิ้มน้อยๆ แววตาดูเจ้าเล่ห์แสนกลน่ากลัว
"อ๋อ งั้นเดี๋ยวกวางไปช่วยหานะคะ" ชมพูแพรรับคำ ด้วยความร้อนใจอยากจะกลับบ้านจึงเดินพุ่งตรงตามคมพยัคฆ์ไปยังห้องน้ำในห้องนอนของคมพยัคฆ์ทันที โดยที่ไม่ทันได้คิดไปว่าเป็นแผนการเจ้าเล่ห์ของเสือร้ายที่อยากจะปิดประตูกินกวาง
เมื่อชมพูแพรเดินเข้าห้องนอนมาติดกับของคมพยัคฆ์เรียบร้อยแล้ว คมพยัคฆ์ก็รีบกดล็อกประห้องนอนเสียงดังกริ๊ก ทำให้ชมพูแพรได้สติหันกลับมามองแล้วถามคมพยัคฆ์ออกไปว่า
"อาพยัคฆ์ ล็อกประตูทำไมคะ" ชมพูแพรถามด้วยความตกใจ
"พี่ก็จะปิดประตูกินเนื้อกวางหวานๆ น่ะสิ" คมพยัคฆ์ตอบออกไปแววตาและน้ำเสียงฟังดูกรุ้มกริ่มเจ้าเล่ห์แสนกลเป็นอย่างมาก
- ผู้เขียน
