“พี่ดีใจที่พีชมีความสุข เอาไว้ปีหน้าเรากลับมาด้วยกันอีกดีไหม” ดรัณภพหันมาสบตาคู่สวยที่กำลังจ้องมองกันอยู่ครู่ ก่อนจะยกร่างนุ่มนิ่มน่ากอดขึ้นมานั่งบนตักพร้อมๆ กับคำถามที่ดังขึ้นตามติด
“ถ้าตอนนั้นพี่ชินยังไม่เบื่อพีชนะคะ…”
“ไม่มีวันนั้นหรอก ก็พีชของพี่น่ารักออกขนาดนี้” คนได้ฟังเพียงแต่ยิ้มรับ รู้สึกเสียดายอยู่ไม่น้อยที่ความน่ารักที่เธอมี คงไม่มากพอที่จะทำให้เขารู้สึกรักกันได้
สำหรับดรัณภพแล้ว เธอรู้ดีว่าเขาค่อนข้างให้ความสำคัญกับความรู้สึกของตัวเองมาเป็นที่หนึ่ง เพราะรู้อย่างนั้นจึงได้พยายามทำทุกอย่างให้เรียบง่าย เพื่อที่จะได้ไม่เผลอทำให้เขาต้องรู้สึกลำบากใจ
“อากาศเริ่มหนาวแล้ว เข้าข้างในกันไหม” คำชวนบางเบาที่ดังขึ้น ทำให้หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างช้าๆ แต่ไม่กี่อึดใจก็เผลอส่งเสียงร้องขึ้น เพราะถูกคนเจ้าเล่ห์ช้อนอุ้มขึ้นทั้งตัวโดยไม่บอกกล่าว
“ตัวเบาจัง วันๆ กินข้าวบ้างรึเปล่า หึ” เสี
