ครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ที่เธอถูกปลุกให้ขึ้นมาทานข้าวต้ม โดยมีร่างสูงใหญ่ที่บอกให้รู้ผ่านสายตา ว่าเขาต้องการดูแลเธอด้วยตัวเอง
“ยิ้มอะไรครับ”
“ก็พีชดีใจนี่คะ นานๆ จะมีคนหล่อมาป้อนข้าวป้อนน้ำให้แบบนี้” เสียงหวานขานรับ ก่อนจะยอมอ้าปากรับเอาช้อนข้าวต้มคำแล้วคำเล่าเข้าปาก จนเมื่อรู้สึกว่าทานต่อไม่ไหวถึงได้เอ่ยบอก ซึ่งอีกคนก็ไม่ได้ว่าอะไร นอกจากยื่นแก้วน้ำมาให้ ทว่าสิ่งที่มาพร้อมกับน้ำนั่นต่างหาก ที่มันทำให้เธอต้องช้อนตาขึ้นมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ
“ยาแก้ไข กับยาคุมฉุกเฉินครับ เมื่อคืนพี่…ไม่ได้ป้องกัน” เพราะไม่คิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างกันมันจะเดินหน้าไปไวถึงขั้นนี้ เขาจึงไม่ได้เตรียมพร้อม ถึงได้อาศัยช่วงจังหวะที่อีกคนหลับอยู่ ขับรถออกไปซื้อมาให้ อย่างน้อยก็อยากป้องกันไว้ ดีกว่ามาตามแก้ทีหลัง
“พีชโอเคไหม พี่รู้ว่ายาพวกนี้ไม่ดี พี่ขอโทษนะ ครั้งหน้าพี่จะระวังให้มากกว่านี้” พิณรวีไม่ได้ตอบอ
