กระซิบรักสามีขาโหด

ลมหายใจ

“ป่านนี้คุณพ่อจะยังนั่งทำงานอยู่ไหมนะ หรือว่าแอบไปอยู่กับนังเมียน้อยนั้นอีกแล้วก็ไม่รู้”

เวลาล่วงเลยผ่านไปอีกเดือน ปภินดายังคงใช้ชีวิตน่าเบื่ออยู่แต่ในบ้านมาเฟียเสียเป็นส่วนใหญ่ เธอไม่ค่อยได้ออกไปไหนมาไหนนักหรือแทบไม่ได้ออกไปเลย ด้วยไม่อยากเจอใครให้ต้องตอบคำถามเกี่ยวกับการแต่งงาน เธอยังคงตั้งใจให้ข่าวคราวมันเงียบหายไปให้มากกว่านี้เสียก่อนค่อยออกไปใช้ชีวิตปกติ

แต่ทว่ายิ่งเก็บเนื้อเก็บตัวไม่เจอใคร ไม่พบใคร เธอกลับยิ่งเหงาแทบขาดใจแม้ภายในบ้านจะมีคุณพ่อบ้านโชคอยเป็นเพื่อนแก้ให้ก็ตาม

และก็มีอีกคนที่เธอก็คิดถึงแทบขาดใจไม่แพ้กับอดีตคนรักของเธอเลย ก็คือพ่อผู้ให้กำเนิดของเธอ ที่เขาไม่แม้จะติดต่อเธอมาและเธอก็ไม่กล้าติดต่อเขากลับไป

ไม่ใช่ว่าเธอเป็นลูกอกตัญญูอะไรหรอกนะ แต่กลัวว่าโทรไปแล้วจะไปเจอแม่เลี้ยงใจร้ายที่เธอไม่ค่อยถูกชะตาด้วยมาตั้งแต่ไหนแต่ไรนั่นแหละ

“เฮ้อ”

ปภินดาทำได้เพียงแค่เงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน ที่ในคืนนี้นั้นมีดวงดาวสุขสดใสทอแสงเปล่งประกายอยู่เต็มท้องฟ้า

บรรเทาความคิดถึงด้วยภาพจำครั้งเมื่อยังเด็กที่เคยได้นั่งดูดวงดาวกับคนเป็นพ่อ และท่านก็คอยเอ่ยพูดถึงกลุ่มดาวตรงนั้นตรงนี้ให้ได้ฟังอย่างไม่มีนึกเบื่อ

และเด็กหญิงปภินดาที่นั่งอยู่บนตักของผู้เป็นพ่อตรงนั้นก็แทบไม่อยากลุกขึ้นไปนอนเลยแม้ดึกดื่นมากแล้ว ก็เพราะเธอมีความสุขมากๆ มีความสุขที่สุด มีความสุขกว่าทุกสิ่ง มันต่างจากตอนที่เธอต้องอยู่กับแม่เลี้ยงและพ่อต้องออกไปทำงานลิบลับจนเธอไม่อยากเสียงช่วงเวลาที่แสนมีค่านั้นไปเลย

แต่ทว่าความสุขมันก็หมดลงอย่างรวดเร็ว ค่ำคืนดวงดาวของเด็กหญิงปภินดาไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก เพราะคนเป็นพ่อไม่เคยมีเวลาให้กับเธอ และไม่นานเธอก็โตเป็นสาวเกินวัยที่จะนั่งดูดาวบนตักของพ่อไปแล้ว

“สาบานเลยว่าถ้าฉันมีลูกเป็นของตัวเอง ไอ้ปลาคนนี้จะไม่มีทางมีลูกคนเดียวให้ต้องมานั่งเหงาแบบนี้แน่นอน อย่างน้อยลูกของฉันต้องมีพี่หรือน้อง”

และความเหงานั้นที่เธอต้องเผชิญมาตั้งแต่เด็กๆก็ทำให้เธอปณิธานอย่างแน่วแน่มาโดยตลอดว่าจะไม่มีลูกแค่คนเดียวให้ลูกต้องมาเผชิญชะตากรรมแบบเธอ จริงอยู่มันมีหลายอย่างที่ดีมากๆแต่สำหรับเธอการมีใครให้ช่วยคิด ช่วยอยู่ข้างๆสักคนที่เรียกว่าพี่หรือน้อง มันคงดีกว่าในตอนนี้เอามากๆเลย

“เป็นความคิดที่ดี”

เสียงหนาเอ่ยดังมาแต่ไกลพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าเมื่อได้ยินเสียงของปภินดาเอ่ยพูดกับดวงดาวบนท้องฟ้า

คำพูดของเธอถูกใจเขาเป็นที่สุด เหมือนเป็นการต้อนรับเขากลับมาบ้านในค่ำคืนที่เขามีโอกาสได้กลับมาบ้านก่อนฟ้าสางเป็นอย่างดี

“คุณ”

ดวงตากลมโตของหญิงสาวที่กำลังเหม่อมองดวงดาวแสนสวยบนท้องฟ้าตวัดกลับลงมามองเขาที่กำลังเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ในแววตาคู่นั้นของเธอฉาบไปด้วยความไม่พอใจที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเมื่อได้ยินเสียงของเขา บุคคลที่เธอแสนเกลียดชังอย่างไร้เหตุผลแม้จะเป็นคนที่อยู่ร่วมบ้านเดียวกันก็ตาม

“ถ้าเธอพร้อมเมื่อไหร่ก็บอก ฉันจะเสกเด็กเข้าท้องให้”

วิกเตอร์เดินเข้าไปใกล้ๆกับตรงที่หญิงสาวนั่งอยู่ก่อนหน้าเขา แล้วหย่อนก้นนั่งลงข้างๆกับเธอบนเก้าอี้อีกตัว

เงยหน้ามองท้องฟ้าเหมือนกับที่เธอนั้นใช้เวลาก่อนหน้านี้อยู่กับมัน มองดูดวงดาวที่กำลังทอแสงระยิบระยับจนดูน่ารำคาญนั้น

“ฝันไปเหอะว่าฉันจะนอนกับคนอย่างคุณ”

สีหน้าเย่อหยิ่งประหนึ่งคุณหนูผู้เอาแต่ใจถูกชักออกไปใส่หน้าคนที่ใครๆก็ต่างเรียกขานเขาว่าสามีของเธอ แต่เธอไม่เคยยอมรับเขาและไม่เคยนอนกับเขาด้วย เพราะก็แค่แต่งงานใช้หนี้แค่มาอยู่ด้วยกันมันก็มากเกิดพอจะชำระหนี้ให้หมดได้แล้ว

“เฮ้อ มานั่งตากลมทำไมตรงนี้ เข้าไปในบ้านได้แล้วมันดึกมากแล้ว”

มาเฟียหนุ่มถอนหายใจยาวเสียงดังฟืดใหญ่เพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเองไม่ให้ปั่นป่วนไปกับคำพูดของหญิงสาว ก่อนจะหาทางไล่เธอกลับเข้าบ้านเพราะเวลานี้มันก็มืดค่ำมากแล้ว เด็กๆอย่างเธอควรเข้าบ้านนอนไม่ใช่มานั่งรับน้ำค้างหาเรื่องให้ต้องป่วยอยู่แบบนี้

“ฉัน ไม่ ไป”

เธอพูดออกมาทีละคำ อย่างช้าๆ และเน้นย้ำเสียงให้ชัดเจน ใส่หน้าเขา

“อืม ดื้อชะมัดเลยนะเธอ ไม่ดื้อกับฉันสักวันได้ไหม”

“แล้วฉันเป็นเด็กดีของคุณตอนไหนมิทราบ เราไม่เคยเกี่ยวข้องกัน เผื่อลืม”

“แต่เราแต่งงานกันแล้ว เผื่อลืม”

“ฉันไม่ได้เต็มใจ และตลอดหนึ่งปีตามสัญญานั้น ฉันก็ไม่มีวันเต็มใจ”

“เหรอ”

คำพูดต่อล้อต่อเถียงไม่น่าฟังของเธอทำเอาเขานั้นขยับใบหน้าเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นกว่าเดิม

“จะทำอะไร ถอยออกไปนะ”

เธอขยับหนีเข้าไปทั้งตัวเพื่อหลบใบหน้าของเขาที่กำลังขยับเข้ามา แต่ทว่าแผ่นหลังกลับติดกับเก้าอี้จนขยับหนีไปไหนได้ไม่ไกล

“สัมพันธ์ลมหายใจ ดูซิว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ไหม ทำไมถึงได้ดูเลือดเย็นนัก”

มือหนาของชายหนุ่มคว้าหม่ำเข้าที่ด้านหลังของศีรษะเล็กของเธอ ประคองเอาไว้อย่างดีด้วยความแข็งแรงของมือเพียงข้างเดียว

ส่งใบหน้าขยับเข้าใกล้ใบหน้าของเธอเพื่อสำรวจว่าคนเลือดเย็นอย่างเธอยังมีลมหายใจอยู่ไหม หรือนี่คือวิญญาณของเธอ

“ถอยออกไปนะ”

มือเล็กยกขึ้นผลักอกหนาของเขาอัตโนมัติเพื่อป้องกันตัวไม่ให้เขาขยับเข้ามาใกล้ พร้อมกับหลับตาลงในทันทีเพราะไม่อยากเห็นเขาแบบใกล้ๆ

ใบหน้าของเขามันหล่อเกินจะมองใกล้ได้ มันอาจมีพิษร้ายออกมาพ้นใส่เธอก็เป็นได้

“อืม อุ่นจัง”

ปลายจมูกโด่งของเขาเข้าสัมผัสแผ่วเบาที่ปลายจมูกเล็กที่เชิดรันแต่พองามของเธอนั้น เตะเบาๆเพื่อถามหาลมหายใจของเธอ ก่อนจะขยับลงต่ำจนริมฝีปากหนาสัมผัสเข้ากับริมฝีปากบางของเธอพอดิบพอดี

เขาแกล้งประทับรอยจูบลงเบาๆ เหมือนกันเด็กที่เข้ามาแกล้งหยอกล้อกับเธอ ก่อนจะถอนริมฝีปากออก

“หึๆ”

ก่อนจะกลั้วหัวเราะในลำคอเบาๆเมื่อเธอนั้นยังคงหลับตาพริ้มราวกับรอรสจูบจากเขาอยู่

“ฉันเกลียดคุณ ไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้นะ”

พอได้ยินเสียงหัวเราะของเขา หญิงสาวก็รีบลืมตาขึ้นก่อนจะพบว่าเขานั้นกำลังหัวเราะขบขันเธออยู่

ทำเอาเธอถึงกับโมโหเลือดขึ้นหน้า โวยวายใส่เขาเสียงดังแล้วก็ลุกขึ้นเดินหนีไปจากตรงนั้น

หายตัวเข้าไปในบ้าน อย่างไม่สนใจว่าคนที่หายหน้าไปตลอดหนึ่งเดือนนั้นจะทำอะไรต่อไปหลังจากแกล้งเธอแล้ว

“เฮ้อ ยัยเด็กดื้อ”

มาเฟียหนุ่มถอนหายใจยาวอีกครั้งกับหญิงสาวที่เขามักเรียกเธอว่าเมียแต่ยังไม่จับทำเมียสักที เมื่อเธอนั้นย้ำคำว่าเกลียดออกมาใส่หน้าเขาอีกครั้ง

ก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับออกไปทางบริเวณหน้าบ้านทั้งที่เพิ่งจะเดินเข้ามาได้ไม่ถึงสิบนาที

“นายจะไปไหนครับ”

เอเกนรีบเดินตามเจ้านายออกไปพร้อมกับมีคำถาม เพราะเห็นว่าก่อนหน้านี้เจ้านายนั้นตั้งใจกลับมาพักที่บ้าน

“ไปนอนที่คอนโดก็ได้ วันนี้ที่บ้านคงไม่เหมาะ”

มาเฟียหนุ่มรีบเดินไปขึ้นรถที่พอเขาบอกว่าจะออกจากบ้านไปที่อื่นลูกน้องก็รีบไปขยับรถมารับอย่างรวดเร็ว

วันนี้เขาคงนอนที่บ้านไม่ได้ เพราะคำว่าห้ามใจของเขามันอาจพังลงไปด้วยเขาดันไปเผลอสัมผัสใกล้ชิดกับเธออย่างที่ไม่ควรทำ

มันอาจเป็นแค่จุ๊บเล่นๆ แต่ความนุ่มนิ่มของริมฝีปากบางของเธอนั้นทำเอาเขาหยุดคิดอย่างเลิดเถิดไปไกลไม่ได้เลยแม้แต่นาทีเดียว

แม้ว่าบ้านหลังนี้ห้องนอนที่ดีที่สุดจะถูกยกให้เป็นของเธอไปแล้ว แต่ถ้าเขาอยากได้เธอขึ้นมามันก็ไม่มีอะไรขวางกั้นเขาได้ และนั้นอาจหมายถึงเขาอาจทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ

เขาควรจากไปเสียดีกว่าทำให้เธอต้องเจ็บช้ำ