“คุณพ่อบ้านไม่ต้องเตรียมมื้อเที่ยงนะคะ ปลาน่าจะกลับมาไม่ทัน เจอกันตอนเย็นนะคะ”
ปภินดารอเวลาจนเจ้าของบ้านและก็ลูกน้องกลุ่มใหญ่ของเขาพากันขับรถออกไปจนหมด และรอจนแน่ใจแล้วว่าเขาจะไม่วนรถกลับมาประมาณว่าลืมของไว้ที่บ้าน เธอถึงได้เตรียมตัวออกจากบ้านบ้างเพื่อไปหาเพื่อนของเธอที่นัดกันเอาไว้
แต่ก่อนจะไปเธอก็ไม่ลืมที่จะร่ำลาคุณพ่อบ้านโชที่ในตอนนี้เธอยกให้ตำแหน่งเพื่อนที่สนิทมากที่สุดให้กับเขาไปแล้ว ก็เพราะเธอเจอเขาแทบจะตลอดเวลา ในชีวิตเธอนอกจากมาเฟียหน้าหนวดนั้นที่กลายร่างเป็นผีโผล่หลอกเธอทางนั้นทีทางนี้ทีก็มีแต่คุณพ่อบ้านนี้แหละที่เธอเจอบ่อยที่สุด ไม่ใช่เพื่อนสนิทก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว
“ครับ”
โชพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อรับคำบอกลานั้น พร้อมกับก้าวเดินไปด้านหน้าเพื่อจะไปส่งหญิงสาวขึ้นรถ
แต่ทว่าฝีเท้าของเขาต้องชะงักเล็กน้อยเพื่อหยุดเดิน และหยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ภายในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดรับสาย
