“ป่ะ ขึ้นห้องนอนกัน”
มือเล็กๆของปภินดาเข้าคว้ามือหนาของมาเฟียหนุ่มที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงที่ขอบประตูทางเข้าบ้านเพื่อจะพาเขาเดินเข้าบ้าน
เพราะถ้าขืนให้เขาไปเอง วันนี้คงไปไม่ถึงห้องพักหรอก คงได้หลงกันอยู่หน้าบ้านตรงนี้แหละ
แล้วเธอก็พาเขาเดินเข้าบ้านไปราวกับเธอเป็นเจ้าของบ้าน และเขาเป็นผู้เยี่ยมชม
“คุณชื่ออะไรครับ”
วิกเตอร์ได้แต่ใช้สายตามองมือเล็กที่มาเชื่อมติดกับมือหนาของเขา รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นที่มุมปากอย่างรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ
และเอ่ยทำความรู้จักกับเธอ เพราะตลอดระยะเวลาที่พักอยู่ที่โรงพยาบาลนั้นเธอแทบจะไม่เข้าใกล้เขาเลย เขาก็เลยไม่เคยมีโอกาสทำความรู้จักกับเธอ
“ฉันชื่อปภินดา หรือเรียกว่าปลาก็ได้”
น้ำเสียงหวานๆเอ่ยแนะนำตัวกับเขา ด้วยชื่อที่ถูกต้องเผื่อว่าจะฟื้นความจำด้วยชื่อของเธอได้ เพราะเขาเคยโกรธชื่อนี้จนควันออกหูมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว
“ปลา”
เขาเอ่ยเรียกเธอสั้นๆแบบนั้นด้วยรู้สึกว่า
