ตอนที่ไม่มีชื่อตอนที่ 3 ย้อนกลับมา
1341 คำ
ตอนที่ 3 ย้อนกลับมา
นั่นน่ะสินางมีความจำเป็นอันใด จึงต้องไปเดินเล่นที่ริมสระบัวในหน้าหนาวกัน ไม่ใช่เพราะน้องสาวผู้นั้นหลอกล่อให้นางออกไปช่วยตามหาลูกแมวหรอกหรือ หากไม่เพราะต้องรีบมองหา จะทำให้นางพลาดตกน้ำได้อย่างไร แต่จะบอกว่านางตกน้ำก็พูดยากนัก ควรบอกว่ามีคนตั้งใจขัดขานางนั่นจะจริงเสียกว่า หึ...มันคงเริ่มตั้งแต่วันนั้นกระมัง
"เอ่อ...หลันเอ๋อร์...ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะว่าเจ้า ข้าไม่ได้หมายความว่าเช่นนั้น ข้าสาบานได้หากไม่จริงขอให้ฟ้าลง..."
"พี่ใหญ่...หลันเอ๋อร์ไม่ได้โทษท่าน อากาศหนาวออกเช่นนั้น พี่ใหญ่จะสงสัยก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอันใด" ครั้นได้ยินน้องสาวพูดเช่นนั้น หัวใจที่แขวนอยู่บนเชือกจึงได้วางใจลง เซียวเซิ่งหมิ่นถอนหายใจออกมา เขารีบยิ้มประจบทันที เซียวเยวี่ยหลันเห็นรอยยิ้มพี่ชายก็แสบร้อนที่ปลายจมูก
"ตกลงท่านซ่อนอะไรไว้ที่ด้านหลังกัน เอาออกมาให้ข้าดูหน่อยไม่ได้หรือ" เซียวเซิ่งหมิ่นเกิดอาการประหม่าอย่างเห็นได้ชัด รู้อย่างนี้ลากไอ้เจ้าห้าเซียวเซิ่งซูมาด้วยก็คงจะดี ไม่น่าทิ้งเจ้านั่นไว้ที่สำนักศึกษาเลย
"เอ่อ...คือ...ช่วงที่เจ้าไม่ฟื้น ข้ากับเจ้าห้าไปที่อารามจิ้นฉือ"
"เช่นนั้นคงจะเป็นเครื่องรางกระมัง เอามาแล้วเหตุใดจึงไม่เอามาให้ข้าเล่าเจ้าคะ หรือว่าพี่ใหญ่กับน้องห้าไม่ได้ขอมาให้ข้า"
"ไม่ใช่เช่นนั้น ข้ากับเจ้าห้าขอมาให้เจ้า แต่เจ้าไม่ชอบของเหล่านี้" เขาก้มหน้าลง สูดลมหายใจเข้าจนหน้าอกพองโต ไหน ๆ ก็ถูกจับได้แล้ว เช่นนั้นก็พูดไปเลยก็แล้วกัน
"ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้ายังไม่ฟื้น จึงคิดจะแอบเอามาวางไว้ที่ใต้หมอนของเจ้า แต่เจ้าฟื้นขึ้นมาแล้ว เช่นนั้นก็ทิ้งไปเถอะ"
"จะทิ้งได้อย่างไรเจ้าคะ ข้าได้ยินมาว่าอารามจิ้นฉือมิได้แจกเครื่องรางให้ผู้ใดง่าย ๆ พี่ใหญ่กับน้องห้าลำบากแล้ว เช่นนั้นก็นำมาให้ข้าเถอะเจ้าค่ะ เห็นได้ชัดว่าเครื่องรางนี้ขลังจริง พี่ใหญ่กับเซิ่งซูไปขอมาได้ ข้าก็ฟื้นขึ้นมาเลย อ้อ...จริงสิแล้วน้องห้ามิได้มาด้วยหรือ"
เซียวเซิ่งหมิ่นดีใจเป็นอย่างมาก น้องสาวยอมรับเครื่องรางจากเขา จะไม่ให้ดีใจได้อย่างไร เห็นเช่นนั้นรอยยิ้มของเขาก็กว้างมากขึ้นไปอีก เขารีบยื่นไปให้นางอย่างยินดี
"เจ้าห้าอยู่ที่สำนักศึกษา ความจริงเจ้านั่นจะตามมาด้วย แต่ข้าไม่ให้มาด้วย เจ้าไม่ต้องไปถามหาหรอก ประเดี๋ยวเลิกเรียนเจ้านั่นก็วิ่งมาหาเจ้าเองแหละ" เซียวเซิ่งหมิ่นทำท่าจะพูดอีกยืดยาว ทว่าเสียงไอของน้องสาวก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน
เซียวเยวี่ยหลันไม่ได้ตั้งใจจะไอเพื่อไล่ ทว่านางไอเพราะระคายคอจริง ๆ ทว่าใบหน้าของพี่ชายที่เจื่อนลงดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเข้าใจผิด นางอดจะปวดใจมิได้ นี่พี่ใหญ่เกรงกลัวนางเพียงใดกัน สายใยพี่น้องเปราะบางเช่นนี้เชียวหรือ ล้วนเป็นเพราะตัวนางเองทั้งสิ้น
"เจ้าเหนื่อยแล้ว ข้าออกไปก่อน เจ้าพักเถอะ"
"เช่นนั้นก็เอาตามที่พี่ใหญ่ว่า ทว่ายามที่น้องห้ากลับมาแล้ว พี่ใหญ่กับน้องห้าก็ค่อยกลับเข้ามาหาข้าอีกก็แล้วกัน หากว่างพวกท่านจะมาพูดคุยกับข้าบ่อย ๆ ก็ย่อมได้"
"จริงหรือ" เซียวเซิ่งหมิ่นถามขึ้นมาอย่างยินดี ถึงแม้ความใจดีของน้องสาวจะมาอย่างกะทันหัน แต่เขาก็ไม่ได้คิดอันใดมาก ในเมื่อเขาเป็นพี่ใหญ่ นางจะอยากพูดคุยกับเขาก็ไม่เห็นจะแปลกอันใด สมควรเป็นเช่นนั้นแล้ว
"จริงเจ้าค่ะ" นางตอบออกไปอย่างหนักแน่นเช่นนั้น นั่นจึงทำให้ชายหนุ่มวางใจอย่างแท้จริง
ครั้นเมื่อเซียวเซิ่งหมิ่นเดินออกไปจากห้อง มารดานางก็เดินถือถ้วยยาเข้ามาให้ เซียวฮูหยินมองดูบุตรสาวดื่มยาจนหมดถ้วย พูดคุยกันอีกเล็กน้อยก็ล่าถอยออกไป ปล่อยให้นางได้นอนพักต่ออีก เพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ร่างกายยังไม่หายอ่อนเพลีย
เซียวเยวี่ยหลันหลับตาลง นึกย้อนกลับไปในใจพลันนึกสงสัย ตกลงว่านี่มันเกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่ มิใช่ว่านางตายไปแล้วหรอกหรือ นางเป็นพระชายาซ่งอ๋องนี่นา ครั้งนั้นถูกพระสวามีและน้องสาวสารเลวหักหลัง ครอบครัวนางถูกสังหารไปหมดแล้วมิใช่หรือ นางขบคิดอย่างไรก็คิดไม่ตก ทว่าเมื่อนึกไปถึงวันสุดท้ายก่อนที่ลมหายใจนางจะขาดหายร่างอรชรก็พลันสั่นเทิ้มขึ้นภาพหยาดโลหิตของสกุลเซียวหลั่งไหลนองพื้น วันนั้นแต่ละก้าวที่ย่างผ่านร่างกายของคนที่นางรัก ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่ น้องห้า ต่างก็ล้มตายกันจนสิ้น แล้ววันนี้เกิดอันใดขึ้น หรือเรื่องเหล่านั้นจะเป็นเพียงความฝันหนึ่งตื่น
"เถาเป่านี่ปีนี้ปีที่เท่าไร" เถาเป่ามองหน้าเจียอี เหตุใดคุณหนูจึงถามเช่นนี้ หรือว่านอนหลับไปนานจนลืมไปหมดแล้ว
"ปีนี้หรือเจ้าคะ ก็รัชศกจิ้งเทียนปีที่สามสิบสามอย่างไรเล่า หรือว่าคุณหนูลืมไปแล้ว เช่นนั้นจำได้หรือไม่เจ้าคะว่าอีกสองวัน พระสนมกุ้ยเฟยจะจัดงานชมดอกไม้ในวังหลัง" เถาเป่าถามขึ้นมา ทว่าเจียอีกลับดึงแขนเอาไว้ พลางส่ายหน้าขึ้น แน่นอนว่าเซียวเยวี่ยหลันย่อมเห็นทั้งหมด
"อืม...ข้าเพิ่งฟื้นขึ้น ร่างกายยังอ่อนแอไม่เหมาะจะไปร่วมงานเลี้ยง เจ้าให้ท่านพ่อบอกปฏิเสธไปเถอะ"
"ได้เช่นไรเจ้าคะ งานนี้มิใช่คัดเลือกพระชา...โอ๊ย...เจียอีเจ้าหยิกข้าทำไมกัน" เถาเป่าหันไปถลึงตาใส่สาวใช้อีกคน ทว่าเจียอีกลับไม่สนใจเลยสักนิด นางมองใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของคุณหนู ก็พอจะรู้ว่า เจ้านายมิได้มีความกระตือรือร้นอยากไปร่วมงานในวังหลวง หากจะบอกว่าแปลกนั่นก็ไม่ผิดนัก หรือว่าคุณหนูเพิ่งฟื้นจึงยังปรับอารมณ์มิได้ เช่นนั้นบ่าวเช่นพวกนางก็ไม่ควรจะพูดมากเกินความจำเป็น
"บ่าวจะรีบไปบอกนายท่านเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ คุณหนูจะนอนพักเลยหรือไม่เจ้าคะ"
"อืม...ก็ดี พวกเจ้าออกไปเฝ้าข้างนอกเถอะ"
สาวใช้ทั้งสองเดินออกไปข้างนอก คำพูดที่พวกนางเถียงกันยังคงได้ยินอย่างชัดเจน ทว่าเซียวเยวี่ยหลันไม่ได้สนใจเลยสักนิด นางสนใจแค่เพียงว่า เรื่องลี้ลับเหนือธรรมชาติเหล่านี้เป็นเรื่องจริงหรือ นางตายแล้วย้อนกลับมายังอดีตของตนเองจริงหรือ
หรือสวรรค์เมตตาให้นางกลับมาแก้ไขสิ่งผิดพลาดในอดีต จริงสิ!!!...แล้วองค์รัชทายาทเล่า หากอีกสองวันเป็นวันคัดเลือกพระชายาของซ่งอ๋อง เช่นนั้นองค์รัชทายาทก็ถูกปลดแล้วน่ะสิ เซียวเยวี่ยหลันสูดลมหายใจเข้าลึกจนเจ็บอก รัชทายาทไป๋ซ่งอวิ้นถูกปลด แน่นอนว่านางย่อมรู้ดีว่าเพราะเหตุอันใด นางมันโง่เอง เป็นหมากที่ถูกหลอกใช้อย่างไม่น่าให้อภัย ทว่ากว่าที่จะรู้ก็หลังจากที่นางแต่งเข้าตำหนักซ่งอ๋องไปแล้ว หากเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความจริง วันนี้เขาผู้นั้นจะต้องถูกเนรเทศ
- ผู้เขียน
