“ข้า...ข้าไม่ต้องการทองจากท่าน ข้าขอแค่อย่าทำร้ายนายหญิงฮาริย่าได้ไหม”
ตาเฒ่ากาติย์เอ่ยขอร้องเสียงสั่น ไม่เคยหวาดกลัวใครเท่ากับหวาดกลัวมาซันมาก่อน
มาซันแสยะยิ้มให้กับคนถาม เค้นเสียงเอ่ยถามต่ออย่างเย็นยะเยือก
“ทำไมถึงคิดว่าข้าจะทำร้ายนายหญิงฮาริย่าล่ะ ข้ารักนายหญิงปานจะกลืนกิน มีหรือที่ข้าจะทำร้ายนายหญิงได้ลงคอ”
“ข้าไม่เชื่อในคำพูดของเจ้า ข้าจะไปบอกความจริงกับนายหญิงเดี๋ยวนี้”
ไม่ทันได้ทำตามที่พูดออกไป ตาเฒ่ากาติย์ก็ต้องล้มทั้งยืน เมื่อถูกร่างใหญ่ของมาซันพุ่งเข้าใส่ล็อกร่างของเขาไว้แน่น
“อ๊ากกก!”
ตาเฒ่ากาติย์ร้องด้วยความเจ็บปวด ไม่ต่างจากสัตว์ถูกเชือด เมื่อกริชเย็นเฉียบคมกริบกดลงมาบนคอหอยจนสามารถลิ้มลองรสเลือดได้จากลำคอของเขา
ใบหน้าของมาซันถมึงทึง ดวงตาเต็มไปด้วยความกระหายเลือดของตาเฒ่าที่ถูกล็อกอยู่กับพื้นดิน
“ถ้ายังอยากมีลมหายใจอยู่ ก็จงสงบปากสงบคำ ปิดปากของเจ้าให้สนิท ไ
