ฮาริย่านั่งทอดสายตามองแผ่นดินทะเลทรายสีทองอันเวิ้งว้าง ไกลสุดลูกหูลูกด้วยความหมองเศร้า กี่สัปดาห์แล้ว ที่เธอไม่ได้พบหน้าอานีสต์ หนึ่งสัปดาห์ สองสัปดาห์ หรือว่าหนึ่งเดือน สองเดือนเธอไม่อาจจดจำวันเวลาได้
ทว่า...สิ่งเดียวที่เธอจำได้คือหลังจากรักษาพระชายานาราพรรณให้หายเป็นปกติจากการถูกจิ้งจอกเฒ่าอาดีบวางยาพิษแล้ว หญิงสาวก็กลับบ้าน...กลับมายังเผ่าอัยรีน โดยหวังอยู่ในใจลึกๆ ว่าองครักษ์อานีสต์จะตามมาง้อเธอบ้าง
แต่เปล่าเลย...องครักษ์เอกผู้เก่งกาจ ไม่ได้ตามมางอนง้อเธอดั่งที่คาดหวังไว้ ทุกอย่างเงียบหายไป องครักษ์อานีสต์เข้ามาในชีวิตของเธอ และจากไปพร้อมกับหัวใจของเธอด้วย
“นายหญิงคะ ตาเฒ่ากาติย์มาขอพบนายหญิงคะ”
เสียงของนัยดาที่ดังเข้ามาทำลายความเงียบ ช่วยเรียกสติของฮาริย่าให้กลับคืนมาหลังจากตกอยู่ในความคิดอันแสนเศร้าอยู่เป็นนานแสนนาน
“ทำไมตาเฒ่ากาติย์พากองคาราวานมาเร็วนัก เขาเพิ่งกลับ
