Chapter 7
น้องคุณ น้องผม (2)
'หวาน! มาทำไม’
หรัณย์นั่งนิ่งอยู่ในรถพลางกำพวงมาลัยเอาไว้อย่างลืมตัว เมื่อเลี้ยวเข้ามาที่หน้าบ้านพักแล้วเห็นอัญรินทร์ยืนพิงรถตัวเองอยู่หน้าบ้านของเขา...สีหน้าเธอดูร้อนรุ่มกระวนกระวาย
"ผู้กอง..."
หรัณย์ยืนนิ่งอยู่หน้ารถมองไปยังคนที่มาในชุดกางเกงยีนส์ขาสั้นอวดเรียวขาขาว และเสื้อยืดแขนยาวรัดรูปโชว์เนินเนื้อท้าทายสายตาคนมอง ยังไม่ทันได้อ้าปากเธอก็ผวาเข้าหาแล้วกอดเขาเอาไว้จนแน่น...สัมผัสได้ถึงกายที่สั่นสะท้านไหวจนน่ากลัว
หรัณย์พยายามแกะท่อนแขนที่รัดตนจนแน่น เขากันเธอออกไปจนพ้นแล้วถอยไปตั้งหลักจนไกล
"ทำบ้าอะไรของคุณ ไม่กลัวคนผ่านมาเห็นแล้วเอาไปพูดเสียๆ หายๆ รึไง"
อัญรินทร์ใช้หลังมือปาดน้ำตาที่หลั่งริน เธอสะอื้นท่ามกลางน้ำตาที่นองหน้าหวังให้เขาเห็นใจแล้วคุยกับเธอดีๆ
"ผู้กอง หวานเครียดจริงๆ นะคะ หวานไม่รู้จะหันไปพึ่งใครแล้ว มีคนเดียวที่หวานนึกถึงตอนนี้ก็คือ
