“แล้วโทรมาบอกตอนตีห้า?” พลอยรดาเริ่มกดเสียงลงต่ำ นั่นเป็นสัญญาณที่บอกให้คณาธิปรู้ตัวว่าองค์แม่กำลังจะลง
(“ผมลุกมาเข้าห้องน้ำแล้วนึกขึ้นได้พอดีเลยโทรมาบอกพี่ก่อน กันลืม”) คณาธิปละล่ำละลักแถคำโกหกออกไปยาวๆ
“แล้วมีไลน์ไว้ทำอะไร หย่อนข้อความมาก็ได้ไหม”
(“กลัวพี่ตื่นสายแล้วไม่เห็นข้อความผม”)
“ต่อให้ตื่นบ่ายโมงก็เห็นเถอะ”
(“ไม่ได้!!!”) คณาธิปขึ้นเสียงสูง
(“ถ้าพี่ตื่นบ่ายโมงพี่ก็มาหาผมตอนเจ็ดโมงเช้าไม่ได้ดิ!!”)
“แล้วจะให้ฉันไปทำอะไร ไม่มีงานก็นอนพักผ่อนไปสิ”
(“ผมมีงานให้พี่ทำ”) พลอยรดาหรี่ตา
“ฉันเป็นแม่บ้านนายเหรอ?”
(“ไม่ใช่อย่างนั้นซี่!!”) คณาธิปทำเสียงสอง
“แล้วให้ฉันไปทำอะไร”
(“เหอะน่า พี่มาพี่ก็จะรู้เองแหละ มาเถอะนะครับ น้า นะๆๆๆๆ”) คณาธิปใส่พลังอ้อนเข้าไปในคำพูดเต็มที่
แม้ที่ผ่านมาพลอยรดาจะทำใจแข็ง แต่เพราะช่วงหลังๆมานี้คณาธิปไม่ดื้อและทำงานออกมาดีเธอจึงยอมอ่อนให้ในบางเรื่อง
เรื
