“โห พูดแล้วก็อิจฉาพลอยเลยเนี่ย มีคนดูแลหัวใจตั้งหกปีแน่ะ” พลอยรดาหัวเราะ
“พี่เอ๊ะก็หาสักคนสิคะ”
“พี่มีเวลาไปหาที่ไหนล่ะ วันๆก็ยุ่งอยู่กับตารางงานของเสือจนหัวฟู”
เอ๊ะต่อบทสนทนาอย่างไหลลื่น แม้น้ำเสียงที่ใช้จะดูอารมณ์ดีปนหยอกเย้าอยู่หน่อยๆ แต่ภายในใจเอ๊ะกลับรู้สึกเป็นห่วงพลอยรดาไม่น้อย...ตั้งแต่ตอนที่ได้รับสายจากคณาธิปนั่นแหละ
หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านั้น
(พี่เอ๊ะ’)
นั่นคือคำทักทายแรกที่เอ๊ะได้ยินหลังรับสายของคณาธิป
‘ไง ไอ้เสือ ดื้อหรือเปล่า’
(‘โธ่ พี่เอ๊ะเห็นผมเป็นคนยังไงอ่า’)
‘ก็เป็นเด็กดื้อน่ะสิ’ คณาธิปยู่ปากหลังจากได้ยิน
(‘แต่เด็กดื้อของพี่ไปทำงานคนเดียวได้ตั้งสองวันเลยน้า ไม่มีปัญหาอะไรเลยด้วย’) เอ๊ะหัวเราะเบาๆ พลอยรดาโทรมาบอกเธอแล้วว่าจะหยุดสองวัน คณาธิปจึงต้องไปทำงานคนเดียวโดยปริยาย
‘โม้หรือเปล่า’
(‘ไม่โม้น้า นี่เรื่องจริงล้วนๆเลย ถ้าพี่โทรไปถามที่กองนะเขาก็จะชมผมให้พี่ฟังเป็น
