“เสือ!!”
ครั้งนี้เป็นพลอยรดาที่ตะโกนแทรกขึ้นมา ถึงจะโกรธจะเกลียดยังไง แต่การพูดแบบนั้นกับคนที่ยังป่วยอยู่แถมยังเป็นพ่อตัวเองอีก เธอมองว่ามันแรงเกินไป
เธอเข้าใจว่าอีกฝ่ายมีปัญหาครอบครัว แต่เธอก็อยากให้เสือเห็นความสำคัญของคำว่าครอบครัวบ้าง ซึ่งจากที่ได้รับรู้มาคณาธิปเหลือครอบครัวเพียงคนเดียวนั่นก็คือพ่อที่ไม่รู้ว่าจะจากไปเมื่อไหร่ อาจจะเร็วๆนี้ หรืออาจจะอีกสองสามปี หรือต่อให้เป็นสิบปีพลอยรดาก็อยากให้คณาธิปดูแลและใส่ใจคนที่รักเขามากกว่าใครอย่างกิตติศักดิ์บ้าง
“มานี่” พลอยรดาเดินมาคว้าข้อมือของคณาธิปก่อนจะหันไปเอ่ยลาคนป่วย
“ขอตัวก่อนนะคะ ไว้จะพาเสือมาเยี่ยมใหม่ค่ะ”
“ผมไม่-” คณาธิปกำลังจะเอ่ยปากแย้ง แต่พลอยรดาไม่เปิดโอกาสให้คณาธิปพูดจนจบประโยค เธอตัดคำเขาด้วยการพูดเสียงลอดไรฟันให้ได้ยินกันแค่สองคน
“หุบปาก แล้วตามฉันมา”
“พี่จะพาผมไปไหน!?”
คณาธิปหันไปถามผู้จัดการที่เอาแต่ตั้งใจขับรถโดยไม่
