“กลับมาแล้วค่า”
พลอยรดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน เธอปิดประตู ถอดรองเท้าแล้วเดินไปที่ห้องด้วยสภาพที่เกือบจะคล้ายซอมบี้
การเป็นผู้จัดการดาราไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ ขนาดวันนี้งานของคณาธิปมีถ่ายโฆษณาแค่ตัวเดียว เธอยังเพลียขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าออกกองถ่ายละครเธอคงกลายเป็นซอมบี้เต็มตัว
พลอยรดาทิ้งตัวลงบนเตียง พอหัวถึงหมอนได้ไม่ถึงห้านาทีเธอก็ผล็อยหลับไป
“กรี๊ดดดดดดดด”
“พี่พลอยยยยยยย พี่พลอยยยยยย กรี๊ดดดดดด”
เสียงกรีดร้องโหวกเหวกโวยวายของพิมวารีกลายเป็นนาฬิกาปลุกให้พลอยรดาดันตัวเองขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยสีหน้างัวเงีย เธอหันไปมองนาฬิกาที่บอกเวลาสามทุ่มพร้อมกับได้ยินเสียงวิ่งตึงตังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
พลอยรดาไม่ได้ตกใจเสียงกรีดร้องนั้นเท่าไหร่นัก เพราะฟังจากน้ำเสียงแล้วไม่น่าใช่การกรีดร้องเพราะตกอยู่ในอันตรายหรอก แต่น่าจะกรี๊ดดาราหรืออะไรทำนองนั้นมากกว่า
“พี่พลอยยยยจ๋า” พิมวารีเคาะประต
