เวลา 16:20 น. หลังจากที่รับประทานอาหารเที่ยงเสร็จ ขุนพันกับเขมมิกาก็นั่งรถไปกลับเบิ้มและอรรถพลเพื่อ บอกจุดพื้นที่ที่ยังว่างว่าจะปลูกพืชผักสวนครัวอะไร จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนเย็น
“พี่มีธุรด่วนขอกลับก่อนนะครับ” ขุนพันที่ทนการตื้อของเพื่อนๆ ในกลุ่มไม่ไหว ทั้งจอมพลและภาคินต่างก็พากันกระหน่ำส่งข้อความกับภาพถ่ายกวนๆ ส่งมาให้ดูเป็นระยะๆ ชวนให้ไปรวมตัวสังสรรค์ด้วยกันที่ไร่สิรางประกรณ์
“ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ” เขมมิกาหันไปฉีกยิ้มให้อีกฝ่ายทันใด เพราะตอนเเรกเธอกลัวว่าเขาจะทำหน้ามึนตีเนียนขอนอนที่นี่ หากเป็นเช่นนั้น…เธอคงได้อับอายคนงานในไร่เป็นแน่ เพราะมันไม่เหมาะไม่ควร
“แหม...ดูทำหน้าเข้า” ขุนพันมองค้อน เมื่อสีหน้าระรื่นของสาวเจ้า
“หน้าหนูเป็นไงคะ” เขมมิกาถามกลับอย่างยียวน
“ก็ดีใจน่ะสิที่พี่จะกลับ” ขุนพันต่อว่ายังรู้สึกนอยด์ๆ
“บ้า! หนูไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย” เธอรีบออกตัว
“พรุ่งนี้ไปหาพ
