ตัวประกอบเช่นข้าจะรักท่านเอง(ฮาเร็ม)

10.อ่อนแอและขี้ขลาด

"ท่านทำเรื่องที่เรียกได้ว่าไร้มารยาทสุดๆ!!"

เขายกมือขึ้นมาโอบเอวเธอเอาไว้

"แล้วอย่างไร การกระทำที่ไร้มารยาทของข้า อย่างน้อยที่สุดก็ทำให้เลดี้จดจำข้าได้ ชื่อของคาลอสนั้นจะฝังลงไปในความทรงจำของเลดี้นะครับ"

เขาส่งยิ้มให้เธอ เป็นรอยยิ้มที่กวนโมโหจนเธอต้องละสายตาจากใบหน้าของเขาเพื่อไปมองทางอื่น ทว่าพอมิเกลมองรอบๆก็เห็นสตรีจำนวนมากมองมาที่คู่เต้นรำของเธอด้วยสายตาเป็นประกาย

ปฏิเสธใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาไม่ได้จริงๆแต่การกระทำของเขาเหตุใดจึงสวนทางกับหน้าตาขนาดนี้กันนะ!!

"ข้าโสดนะ แบบโสดสนิทไม่มีคนรักหรือว่าภรรยา"

มิเกลถอนหายใจเบาๆ

"เรื่องนั้นข้ามิได้อยากรู้เลยค่ะ ข้าเพียงอยากรู้ว่าเมื่อไหร่เพลงนี้จะจบลงสักที!"

"มิเกล.. ข้าเป็นพวกชอบเอาชนะด้วยสิ บอกเอาไว้เลยว่าไม่มีหนทางให้เจ้าหนีจากเงื้อมมือของข้าแน่นอน"

ดวงตาของเขานั้นฉายแววมั่นใจจนเธออดจะรู้สึกหวั่นใจไม่ได้

"จำชื่อของข้าเอาไว้ให้ดีนะ ข้าชื่อคาลอส..."

หลังจากเพลงจบลงเธอก็รีบเดินหนีออกมาจากงาน มิเกลพยายามหาพี่เวเน่แล้วแต่เธอก็หาไม่พบ เธอจึงได้แต่สั่งคนขับรถม้าเอาไว้ว่าเธอออกมาแล้ว

มิเกลเดินมาไม่นานก็ถึงหน้าคฤหาสน์ไฮริชน์ ตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า เธอเดินเข้าไปในคฤหาสน์ที่แสนคุ้นเคยด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

"มาสิมิเกล ท่านเคาน์กำลังรออยู่"

พี่จินนาเดินมารับเธอ มิเกลทำได้เพียงเดินตามพี่จินนาเข้าไปยังห้องนอนของท่านเคาน์ เขาอยู่ในชุดเต็มยศ ใบหน้าที่หล่อเหลานั่นฉายแววเหนื่อยล้า และเมื่อเขาเห็นเธอดวงตาของเขาก็ฉายแววตกใจเล็กน้อย

อ่า..คงจะเป็นชุดที่เธอสวมสินะ

"พอดีว่า ข้าไปงานเลี้ยงน้ำชามาค่ะ ขออภัยที่ไม่ได้กลับไปเปลี่ยนชุดก่อน"

ในใจพลันหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อเธอบอกกล่าวว่าไปงานเลี้ยงน้ำชา ชื่อของงานอาจจะเป็นงานเลี้ยงน้ำชาแต่ความจริงนั่นคืองานจับคู่ดีๆนี่เอง...

"มานี่สิ"

เขากวักมือเรียกเธอไปนั่งข้างๆ มิเกลเดินเข้าไปนั่งข้างเขา ฮาเดสหลับตาลงก่อนจะโอบกอดเธอเอาไว้ มิเกลไม่ลืมหน้าที่ของตัวเองเธอจึงรีบโอบกอดเขาเอาไว้

"มีกลิ่น..น้ำหอมที่น่ารังเกียจติดมาด้วย นี่เจ้าเต้นรำกับบุรุษมางั้นหรือ?"

จมูกของเขา..ได้กลิ่นดีเกินไปแล้ว!!

"ค่ะ เต้นรำ..แค่เพียงเพลงเดียวเท่านั้นค่ะ"

"อย่าลืมข้อห้ามที่ว่าห้ามมีคนรักล่ะ! ข้าไม่อยากพูดซ้ำหรอกนะ"

"ข้าจำได้ดีและยังไม่คิดมีความรักแน่นอนค่ะ"

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฮาเดส แน่นอนว่ามิเกลไม่มีทางได้เห็นเพราะเขาซุกหน้าลงไปที่เนินอกของเธอ..

"พรุ่งนี้เราต้องออกเดินทางแต่เช้า"

เขตล่าสัตว์อยู่ที่ชายแดน อาจจะต้องใช้เวลาเดินทางสองถึงสามชั่วโมง

"ค่ะ ข้าเก็บเสื้อผ้าเอาไว้เรียบร้อยแล้ว"

"เสื้อผ้าพวกนั้นเหมาะที่จะใส่ไปงานล่าสัตว์ที่ไหนกัน ข้าเตรียมเสื้อผ้าของเจ้าเอาไว้แล้วล่ะ"

เธอมิได้ปฏิเสธ เพราะการกล่าวปฏิเสธออกไปตอนนี้ดูจะเป็นการเสียมารยาทเกินไป

"ขอบคุณท่านเคาน์มากนะคะ"

"ไปอาบน้ำเถอะ อาบน้ำแล้วมานอนด้วยกัน ข้าไม่ชอบให้ร่างกายของเจ้ามีกลิ่นของบุรุษอื่น อย่าได้เต้นรำกับคนอื่นอีก"

อ่า..ในครั้งแรกที่ตกลงทำงานให้เขา เขามิได้บอกกล่าวเลยว่ากฎข้อบังคับจะเยอะขนาดนี้!! เต้นรำกับคนอื่นก็ไม่ได้งั้นเรอะ!! แต่พอนึกถึงค่าจ้างที่เรียกได้ว่ามหาศาลแล้ว เธอจะมองข้ามกฎเกณฑ์ที่มากมายพวกนี้ไปก็แล้วกัน

ฮาเดสมองร่างบางที่เดินไปในห้องอาบน้ำจนสุดสายตา เขาล้มตัวนอนตรงที่เธอนั่งอยู่เมื่อครู่เพื่อซึมซาบความอบอุ่นที่เธอทิ้งเอาไว้

เขากำลังเสพติดเธอช้าๆ การตื่นมาในยามเช้าจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีใบหน้าของมิเกล และในยามนอนจะต้องมีอ้อมกอดของเธอมาปลอบโยนเขาเอาไว้

ตั้งแต่มีเธอ เขาไม่เคยฝันร้ายอีกเลย ความฝันที่น่าหวาดกลัวเหล่านั้นไม่เคยเกิดขึ้นมาเมื่อเธอตระกองกอดเขาเอาไว้...

ปริศนานี้ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไรก็มิอาจหาคำตอบได้.. เขาจำเป็นต้องมีเธออยู่ในชีวิต บางทีคำสาปพวกนั้นอาจจะสามารถแก้ไขได้ ผู้ทำสัญญากับวิญญาณอาจจะยกเลิกได้...

เธออาจจะเป็นกุญแจที่พาเขาไปสู่ความว่างเปล่าได้ หากทุกอย่างจบลง บางทีเขาอาจจะตายได้อย่างสงบ...

เขาถูกขังและถูกจองจำด้วยโซ่ที่เรียกว่าพันธสัญญานี่มาหลายร้อยปี รูปลักษณ์ภายนอกที่ต้องเปลี่ยนไปเรื่อยๆเพื่อไม่ให้คนเกิดความสงสัย

เขาอยากหลุดพ้นแล้ว เขาเหนื่อยล้าเหลือเกินกับการมีชีวิตที่รอคอยใครสักคนมาปลดปล่อยเขาออกไปจากไฮริชน์

ทรมานเหลือเกิน....

นั่นคือเหตุผลที่เขานอนไม่ค่อยหลับ เพราะทุกคราที่หลับตาลง วิญญาณพวกนั้นมาคอยมาโจมตีเขาในยามที่เขาหลับ นั่นทำให้เขาหวาดกลัวการนอน จนไม่อาจหลับสนิทมาหลายร้อยปี

"ท่านเคาน์จะอาบน้ำเลยไหมคะ ข้าจะเตรียมน้ำอุ่น"

"ไม่เป็นไร วันนี้ข้าอยากอาบเอง"

เขาลุกขึ้นมาเพื่อเดินไปหาเธอก่อนจะยกมือลูบเส้นผมสีดำสนิทนั้นเบาๆ

ขอโทษนะมิเกล ขอโทษที่ข้านั้นเห็นแก่ตัว ข้านั้นทั้งอ่อนแอ และขี้ขลาดมากกว่าที่เจ้าคิด ขอโทษที่ต้องทำเช่นนี้...

มิเกลเดินไปที่เตียงเพื่อจะจัดเตียงให้อยู่ในสภาพพร้อมนอน เธอเดินไปปิดหน้าต่างและผ้าม่านทั้งหมด มิเกลไล่ดับเทียนเรื่อยๆจนเหลือเอาไว้เพียงตะเกียงที่หัวเตียง ท่านเคาน์เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี เธอรีบเดินไปหาเขาเพื่อที่จะสวมชุดนอนให้

เขาปรายตามองหน้าเธอ ในความมืดมิดที่มีเพียงแสงของเทียน เธอยังคงสวมเสื้อผ้าให้เขาได้อย่างคล่องแคล่ว

คาดหวังแล้วล่ะสิ...