บทที่7
“ที่จริงมาเจอท่านที่นี่ก็ดีเหมือนกัน ข้ามียาบำรุง และพัดเล่มนี้จะฝากท่านนำไปให้กับ…เขาหน่อยจะได้หรือไม่” หญิงสาวจงใจละคำเอาไว้ และแสดงท่าทางราวกับนาง กำลังเขินอายเมื่อต้องพูดถึงคู่หมาย
ตงห่าวเห็นเช่นนั้นก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี เขาทั้งสงสารและเจ็บใจหากเป็นเขาจะไม่มีวันทำเช่นนี้กับนางเป็นแน่
เขารู้ดีว่าที่จวนรู้อยู่แล้วว่าต่อให้เขานำของฝากไปให้เจ้าตัวอีกฝ่ายก็คงจะปล่อยเวลาให้ผ่านไปเฉย ๆ
“ไม่ต้องห่วงข้าจะแจ้งเขาเอง” แม้ปากจะบอกออกไปอย่างนั้นแต่ตงห่าวอยากเก็บเอาพัดเล่มนั้นเอาไว้เอง ไม่อยากให้กับน้องชายไปเลย หากเขาจะเก็บเอาไว้แล้วบอกว่าหายไปหญิงสาวก็คงไม่ว่ากระไรหรอกกระมัง
เพราะอย่างไรแล้วให้กับเนี่ยนเจินไปอีกฝ่ายก็คงเอาไปทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ แม้จะอยากอยู่กับเยว่เหลียนให้นานกว่านี้ แต่เพราะอีกไม่นานนางจะมีงานมงคลกับน้องชายจึงไม่เป็นการเหมาะที่เขาและนางจะเดินเที่ยวเล่นกันเพียงลำพังเช่นนี้ สุ
