บทที่ 8
เด็กสาวใจแตก
แม้จะอยากอยู่กับบุตรชายให้นานอีกหน่อย แต่ก็ไม่อาจทำได้ดังใจจำต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่เลี้ยงทั้งสองคน ส่วนเธอนั้นก็มานั่งหมดอาลัยตายอยากภายในห้องพักผ่อนส่วนตัว
ห้องสวยการตกแต่งหรูหรา และห้องนี้แหละที่ใช้เป็นที่พักผ่อนของเหล่านางบำเรอ เธอเองก็ตกเป็นหนึ่งในนั้นอย่างไม่มีทางเลือก
แค่คิดหยาดน้ำตาก็ไหลออกมาพรั่งพรูจนสะอื้นฮัก เวลาที่อยู่กับลูกเธอหัวเราะ เธอยิ้ม เธอมีความสุขจนหลงลืมว่ามีความทุกข์สูงเท่าภูเขากำลังรอกระหน่ำซ้ำเติมเธออยู่
ติ๊ด...
เสียงโทรศัพท์ทำให้แก้มใสสะดุ้งตื่นจากภวังค์ความคิด มือบางรีบควานหาโทรศัพท์ขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าปลายสายที่โทรเข้ามาคือผู้ให้กำเนิดเธอก็รีบใช้หลังมือเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ แล้วกรอกเสียงหวานสดใสกลับไปทันที
“จ๋าพ่อ กำลังคิดถึงพ่ออยู่พอดีเลย”
“ไอ้ตัวแสบของพ่อ เป็นยังไงบ้างสบายดีหรือเปล่าลูก”
เสียงทุ้มติดจะแหบแห้งอย่างคนที่ใช้ชีวิตม
