บทที่ 7
อ้อมกอดของแม่
ว่างเปล่า...
เมื่อแก้มใสเดินออกมาจากห้องน้ำกลับไม่พบปรเมศอยู่ในห้องแล้ว เธอสาวเท้าออกจากห้องนอนไปยังห้องทำงานที่เชื่อมต่อกัน จึงพบกับแม่บ้านที่ดูเหมือนจะรอเธออยู่ก่อนแล้ว
หญิงสาววางหน้าไม่ถูก เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรงราวกับพยายามจะกลั้นไม่ให้เผลอร้องไห้ออกมาอีก
เธอรู้สึกอาย
หญิงสาวเพิ่งอายุสิบเก้าปี เธออ่อนต่อโลกและด้อยประสบการณ์เกินกว่าจะรับมือและจัดการอารมณ์ของตัวเอง เธอแคร์สายตาคนอื่น ถึงจะพยายามปลุกปลอบตัวเองให้หัวใจด้านชา บอกตัวเองว่าต้องหน้าด้านเข้าไว้เพื่อคนที่เธอรักแค่นี้ทำไมจะยอมไม่ได้ แต่เอาเข้าใจเธอก็เสียใจทุกครั้งที่ถูกดูแคลนและตัดสินจากคนที่ไม่รู้จักเธอเลยสักนิด
“เสื้อผ้าค่ะ หวังว่าคงใส่ได้”
“ขอบคุณค่ะ”
หญิงสาวรับเสื้อผ้ามาถือไว้ รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายแอบยิ้มเหยียดที่ท้ายที่สุดเธอก็จบลงที่เตียงนอนกับปรเมศ
“เดี๋ยวจะพาไปที่ห้องนอนนะคะ แล้วจ
