เธอกรีดร้องสลับกับแหกปากพร่ำบ่นอย่างตื่นกลัว หากแต่คนขับไม่เห็นใจกันเลย เขายังคงเร่งเครื่องเร็วขึ้น ๆ แกล้งขับฉวัดเฉวียน เมษาทำอะไรไม่ได้นอกจากหลับตาปี๋แนบใบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง สองมือกอดรัดเอวเขาไว้แน่น รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าคนขับ มือข้างหนึ่งละจากแฮนด์มากุมมือเธอที่ประสานกันอยู่หน้าท้องของเขา
รถเลี้ยวเข้าซอยบ้านเช่าและจอดลงในที่สุด ความกลัวทำให้เมษายังคงกอดเขาไว้แน่นเช่นเดิม
“ ถึงบ้านแล้ว ” เสียงทุ้มเอ่ยเบา ๆ พร้อมเอื้อมมือไปเขย่ามือทั้งสองของเธอ เมษาสะดุ้งแล้วลืมตาขึ้น เมื่อรู้ตัวว่าอยู่ในสภาพเนื้อแนบเนื้อ กอดรัดเขาเสียแนบแน่น ก็รีบขยับห่างแล้วตะเกียกตะกายปีนลงจากรถแล้วเดินกลับไปห้องเช่าของตนในทันที โดยมีคนขับหัวเราะร่วนตามหลังอย่างอารมณ์ดีสุดขีด
“ มีความสุขจังนะมึง ไอ้ธันวา ” เสียงของแว่นเพื่อนข้างห้องที่นั่งอยู่เคียงข้างเตวิทย์ที่มาถึงก่อนทักทาย
