คู่กัด

@Club หรูใจกลางเมือง "ไอ้เลว ปล่อยฉันนะ!!" "ฉันเคยปล่อยเธอหลุดมือไปแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ฉันจะไม่พลาดอีก ต่อให้ต้องขังหรือล่ามเธอไว้ ฉันก็จะทำ" บาสเตียนฉกริมฝีปากหนาลงกระแทกกลีบปากบางระคนกระหาย "อือออ .. ยะ หยุดนะ!!" ร่างกายไม่รักดีกลับตอบสนองเขาทุกสัมผัส ที่เขาปรนเปรอ "บะ บาสเตียน ปล่อยเค้กนะ!!" หญิงสาวพยายามดีดดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากพันธนาการของเขาชายหนุ่มที่เคยเป็นคู่กัดกับเธอเมื่อสมัยที่เธอเรียนอยู่ปี 1 และเขาเป็นรุ่นพี่อยู่ปี 4 "หึ.. ดิ้นซิ ดิ้นเยอะๆ ฉันชอบ" "ไอ ไอ้บ้ากาม ไอ้โรคจิต นายมาทำแบบนี้กับฉันทะ...!!" กลีบปากล่างของเธอถูกชายหนุ่มลูกครึ่งตามแบบฉบับชาวยุโรป ชื่อบาสเตียน ฉกฉวยลงมาประกบจูบอย่างอุกอาจ กลางคลับดังแต่ทวากลับไม่มีใครช่วยเธอได้ เพราะเขาคือ บาสเตียน เจ้าพ่อนักธุระกิจใหญ่ และเป็นผู้มีอิทธิพล "อืม...." บาสเตียน เผลอครางในลำคอด้วยความพึงพอใจ โพรงปากสาวเจ้าช่างหอมหวานไม่เคยเปลี่ยนแปลง "ไอ้บ้า ไอ้โรคจิ...!!" "ด่าฉันอีกที ฉันล่อเธอตรงนี้แน่!!" "..." เงียบดีกว่า ไม่อยากเสวนาด้วย เกิดเขาทำขึ้นมาจริงๆ ฉันต้องหาปีบมาคลุมหัวแน่ [เค้ก] ไอ้บาสเตียน ไอ้บ้า แกขโมยจูบแรกของฉันตอนอยู่ปี 1 แล้วตอนนี้ยังมาทำรุ่มร่ามกับฉันอีก ฉันทำเวรทำกรรมอะไรไว้ถึงต้องมาเจอคนอย่างแกด้วย ฉันเกลียดแก เกลียดๆๆๆๆ เกลียดเข้าไส้ เข้ากระดูกดำ [บาสเตียน] ต้องขอบคุณวันรับน้องจริงๆ ที่ให้ผมได้เป็นบัดดี้กับเธอ ถึงแม้เธอจะเกลียดผมเพราะความผิดพลาดในเกมส์ ทำให้เราได้จูบกันโดยไม่ตั้งใจ เธอทำให้หัวใจของผมเต้นแรง เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ผมสนใจ และจะเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายเช่นกัน "เงียบได้แล้วหรอ" สายตาเจ้าเล่ห์ ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะโน้มใบหน้าหล่อเหลา เข้าใกล้สาวน้อย จนลมหายใจของเขา และเธอรดใส่กันจนสังเกตได้ "เธอมาทำอะไรที่นี่" "ฉันจะมาทำอะไร มันเกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ" "ถ้าเธอทำให้ฉันโมโห ฉันจะฉีกเสื้ิอผ้าเธอให้เป็นชิ้นๆ ตรงนี้" น้ำเสียงของเขากดต่ำลง บ่งบอกถึงความไม่พอใจ กาย มือขวาของ CEO หนุ่ม รีบเดินออกมาจากห้อง VIP ของคลับ ตรงไปยังห้างสรรพสินค้า เพื่อเตรียมซื้อชุดให้อนาคตนายหญิง เพราะดูท่าแล้ววันนี้ มีฉีกกระฉากแน่นอน พสุ มือซ้ายของ CEO หนุ่ม ค่อยๆ เดินออกมาจากห้อง VIP และเฝ้ารักษาการอยู่หน้าห้อง ถ้าอนาคตนายหญิงของเขา ยังดื้อแบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงเลยอะไรจะเกิดขึ้น "ฉันให้โอกาสเธอตอบฉัน เธอมาทำอะไรที่นี่!!" น้ำเสียงดุดัน ท่าทางขึงขัง เปล่งออกมาจากสายตาเย็นชาดุจน้ำแข็งขั่วโลก "ฉะ ฉันมาเที่ยว" "คนเดียวหรอ" "มากับเพื่อน" "เพื่อน ?" บาสเตียนมองออกไปยังนอกกระจกห้อง VIP "กลับไปหมดแล้ว" "แล้วทำไมเธอยังอยู่" หึ้ยยยยย อีตานี่นิ ถามอย่างกับเป็นผู้ปกครอง "ถามอะไรมากมาย พ่อกับแม่ฉันยังไม่เห็นต้องถามอะไรขนาดนี่ น่ารำคาญ!!" คนตัวเล็กหันไปแหวใส่ตนตัวโตอย่างลืมตัว ก่อนจะยกมือน้อยขึ้นมาปิดปากตัวเอง "เหอะ. ฉันไม่ใช่พ่อเธอหรอก" "..." "แต่ฉันกำลังจะเป็นผัวเธอในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า" เพี้ยะ!!! ใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรงตบของหญิงสาว "อย่ามาพูดจาหมาๆ ใส่ฉัน ต่อให้ผู้ชายในโลกเหลือแค่นายคนเดียว ฉันก็ไม่เอาทำผัวหรอกนะ" พูดจบพลางสะบัดก้นเดินผ่านหน้าร่างกำยำ แต่!! เธอเดินไปได้เพียงแค่ 3-4 ก้าวเท่านั้น พรึบ!!!! "อ้ายยยยยย ... ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต" บาสเตียน ดึงแขนเธอไว้ก่อนจะกระชากกลับมา ทำให้เธอเซถลา ใบหน้าปะทะกับหน้าอกแกร่ง "อย่า - ท้า - ทาย - ฉัน" พูดจบพลางโยนตัวเธอลงไปที่โซฟา ร่างกำยำฉีกกระชากชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำของเธอจนขาดวิ่น ดึงบราเซียร์ขึ้นไว้เหนือเนินอก ก่อนฉกริมฝีปากลงบนยอดปทุมถันอย่างมูมมาม "ปล่อยฉันนะ!! ปล่อย" เสียงอ้อนวอนของเธอไม่ดังพอ หรือทำไมเขาถึงยังดูดดุนหน้าอกของเธออย่างตะกละตะกรามไม่สนใจอะไรทั้งนั้น มือหนาลูบไล้ไปทั่วทั้งร่างกายของเธอ ที่นอนดิ้นพร่านอยู่ใต้ร่างของเขา จับกระโปรงชุดเดรสถลกขึ้น กระฉากแพนตี้ตัวน้อยของเธอออกอย่าไม่ปรานี "ยะ. อย่านะ ยะ อย่าทำนะ ฮื้ออออ" น้ำตาร่วงหล่นอาบสองแก้มใส นิ้วเรียวยาวของมือหนายังคงไม่หยุดการกระทำ เขาใช้นิ้วหยอกเย้ากับกลีบดอกไม้งามที่ไม่เคยมีชายใดได้รุกล้ำ "ฉันเคยบอกเธอแล้ว อย่าท้าทายฉัน"