ไม่โปรดปราน:2

1557 คำ
“โอ๊ย สวยเลิศ สวยที่สุดลูกรักแม่สุ่ม” เสียงพี่สุ่ม ผู้จัดการฉันชมฉันจนตัวแทบลอยหลังจากสวมชุดเดรสสีทองอร่ามแบรนด์ฝรั่งเศสที่จะเข้ามาตีตลาดที่ไทย “บอกแล้วว่าชุดนี้ต้องน้องน้ำแข็งเท่านั้นถึงจะเหมาะ” พี่บอลลูนพี่ในวงการนางแบบที่ฉันเคารพและเธอก็เป็นหนึ่งในเจ๊ดันช่วยหางานให้ฉันสารพัดงาน “ที่จริงพี่บอลลูนใส่ชุดนี้ก็สวยนะคะ ทำไมไม่รับงานเองเลย” เรายังคุยกันในห้องแต่งตัวเพราะยังไม่ถึงคิวถ่ายแบบ “พี่สวย แต่นมพี่ไม่เด้งเหมือนน้องน้ำอะ” ฉันถึงกับหน้าแดงเมื่ออีกคนชมหน้าอกฉัน “แกก็ชมน้องมันซะตรงเลย” นั่นสิ ทำเอาฉันไม่รู้จะดีใจหรืออายกันแน่กับคำชมนั้น “เพราะของดีแบบนี้มีแต่สาว ๆ เท่านั้นสินะ” พี่กุ๊กไก่สาวประเภทสองที่ทำหน้าที่แต่งหน้าทำผมให้ฉันพูดขึ้นบ้าง “บอลลูนเพิ่งยี่สิบเจ็ดเองนะเจ๊ไก่” “ฝากไว้ที่ธนาคารอีกกี่ปียะ หลอกใครหลอกได้ นี่ร่มหัวจมท้ายมากี่งานต่อกี่งานตั้งแต่แกเข้าวงการอย่ามาหลอกฉันให้ยาก!” เจ๊บอลลูนกรอกตามองแรงใส่เจ๊กุ๊กไก่ที่แดกดันได้เจ็บปวดแต่คือเรื่องจริง “แผ่นหลังนางช่างเนียนละมุน โอ๊ย ไม่อยากจะคิดตอนที่แฟนสุดหล่อเธอลูบไล้” เพียะ!” เสียงตีหลังมือดังขึ้นเมื่อเจ๊บอลลูนลูบหลังเปลือยเปล่าฉันแล้วถูกเจ๊สุ่มตีมืออีกที “ตีทำไมเจ๊ เจ็บนะ!” “พูดจาอะไรหัดเกรงใจน้องมันบ้าง แกหื่น แต่คนอื่นเขาไม่หื่นขึ้นหน้าเหมือนแก” ฉันไม่ถือสาพวกเจ๊ ๆ เขาหรอก นี่แหละคือนิสัยของพวกเขาที่ฉันมองว่าอยู่ด้วยแล้วมีความสุขน่ะ “นางแบบพร้อมแล้วใช่ไหมคะ” ทีมงานเดินเข้ามาตาม พวกเราเลยเงียบเสียงแล้วพร้อมใจกันพยักหน้า “อึ้งไปเลยเหรอคะคุณน้อง” คนที่มาตามถึงกับตะลึงตาค้างมองมาที่ฉันจนถูกเจ๊บอลลูนแซว “หนูนึกว่านางฟ้าตกสวรรค์ค่ะ” คำชมนั้นทำเอาฉันยิ้มแก้มแทบแตก ไม่ได้หลงตัวเแงแต่อย่างใด ก็เห็น ๆ กันแล้วใช่ไหมว่าใคร ๆ ต่างก็ชมฉันไปทางเดียวกัน ตั้งแต่เกิดแล้วใคร ๆ ต่างบอกว่าฉันเป็นเทพธิดาลงมาจุติ ด้วยผิวพรรณที่ผุดผ่อง ขาวมีเลือดฝาดและเบ้าหน้าฟ้าประทานสมส่วนทุกองศา ปากเล็กจิ้มลิ้มรับกับสันจมูกที่โด่งได้รูป ดวงตาหวานหยดย้อยแม้ใครได้สบตาเป็นต้องระทวย “ขอบคุณนะคะ” ยิ่งเวียงที่ฉันเปล่งออกไปยิ่งไพเราะเพราะพริ้งจนบางทีเฮียมาคัสยังสั่งห้ามไม่ให้ฉันพูดคุยกับใครนาน ๆ เพราะกลัวคนเหล่านั้นจะหลงเสียงฉันหัวปักหัวปำ “รูแก็งาม เสียงก็เพราะ อยากตายแล้วเกิดใหม่เลยค่ะ” ทีมงานคนเดิมยังชมไม่เลิก “ถ้าตายแล้วเกิดใหม่ได้ครึ่งน้องน้ำ พี่บอลลูนจะให้เจ๊กุ๊กไก่ลองคนแรกเลย” “เอ๊ะ! ทำไมแจ็กพ็อตมาลงที่เจ๊ได้ล่ะ แต่ถ้าได้แบบนั้นก็ยอมนะ” เสียงหัวเราะภายในห้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ไปกันเถอะ อยู่กับพวกไม่เต็มเต็งนาน ๆ เดี๋ยวราศีเราจะหมองนะลูกนะ” มือบางถูกเจ๊สุ่มจูงออกจากห้อง เดินออกมายังห้องถ่ายแบบที่จัดแจงตกแต่งสถานที่ราวกับอยู่บนแดนสวรรค์จริง ๆ “นางแบบมาแล้วค่า” เจ๊สุ่มลากเสียงยาวเป็นการเปิดตัวฉัน และที่ฉันตกใจคงเป็นตากล้องที่กำลังเล็งกล้องมาทางนี้มากกว่า “พี่สายฟ้า!” “สวัสดีครับน้องน้ำแแข็ง” พี่สายฟ้ายิ้มให้พร้อมถือกล้องคู่ใจเขาเดินมาทักทาย “พี่ก็ว่าอยู่ทำไมเพื่อนพี่ถึงบ่นเสียดายที่ไม่ได้มาถ่ายงานให้นางแบบวันนี้ ที่แท้เพราะนางแบบคนสวยคนนี้นี่เอง” “ขนาดนั้นเลยเหรอคะ ชมตั้งแต่น้ำเรียนจนนี่ผ่านมาหลายปีแล้วต้องมีแก่ขึ้นบ้างละค่ะ” ฉันแซวอีกคนที่เจอกันทีไรเอาแต่ชมว่าฉันสวยไม่เปลี่ยน “ตอนเราเรียนที่เดียวกันว่าสวยแล้ว ตอนนี้ยิ่งสวยครับ” ไม่รู้จะเขินหรือเลี่ยนดี พี่สายฟ้ากับฉันเคยเรียนที่มหาลัยเดียวกัน พี่เขาเป็นรุ่นพี่ฉันสองปีและเรียนภ่ายภาพ จำได้ตอนนั้นฉันได้ดาวคณะนิเทศฯ แล้วต้องถ่ายรูปลงบอร์ดและนิตยสารรายสัปดาห์ทำให้ได้รู้จักกัน พี่สายฟ้าเป็นคนคุยสนุก เราสนิทกันทั้ง ๆ ที่เรียนต่างคณะจนใคร ๆ ชอบจิ้นว่าเราคบกัน แต่ตอนนั้นฉันเด็กเรียนน่ะ... รักไม่ยุ่ง มุ่งแต่เรียน ทำให้ไม่สนใจเรื่องคบใคร “ถ้ายังชมน้ำอีกช่วยหาหินมาถ่วงขาทีนะคะ จะลอยกลับสวรรค์แล้ว” ทุกขณะที่เราคุยกันมีสายตาหลายคู่จ้องมาที่เราจนรู้สึกได้ “นี่ถ้าน้องน้ำไม่มีแฟน พี่จะพายเรือลำนี้แทนแล้วนะคะ” เจ๊บอลลูนเดินมากระซิบเบา ๆ ทำเอาฉันขึงตาดุใส่เธอ “เริ่มงานกันดีกว่าครับ วันนี้มีถ่ายหลายชุดเลยใช่ไหม” ไม่รู้ว่าพี่สายฟ้าได้ยินที่เจ๊บอลลูนกระซิบบอกหรือเปล่าถึงได้รีบกระตือรือร้นขึ้นมาทันที “เหนื่อยไหมคนสวย” ตอนนี้ฉันถ่ายงานจนเหลืออีกแค่ชุดสุดท้ายแล้ว แต่เหมือนชุดจะมีปัญหาตรงหน้าอกฉันที่มันยัดไม่เข้า ดูคับเกินไปจนเนื้อมันล้นออกมาแล้วไม่สวย ทีมงานเลยช่วยกันแก้ไขอยู่ “เหนื่อยแต่สนุกค่ะ” เพราะเป็นงานที่ฉันรัก ต่อให้ต้องถ่ายสามวันสามคืนฉันก็ไม่บ่นหรอก แถมยังได้ร่วมงานกับคนรู้จักที่สนิทกันแบบนี้อีก ฉันยิ่งรู้สึกเป็นกันเองจนไม่อยากให้เป็นชุดสุดท้ายเลย “ยังดื่มช็อกโกแลตเย็นเหมือนเดิมใช่ไหมครับ” แก้วเครื่องดื่มที่ว่าถูกยื่นมาให้ “ว้าว! จำได้ด้วย แถมโรงผงโอวัลตินของโปรดน้ำมาให้อีก” ฉันยิ้มตาหยีเมื่ออีกคนซื้อเครื่องดื่มโปรดมาให้ฉัน “คนอะไรชอบกินชื่อตัวเอง” “คะ?” “นี่ไง น้ำแข็งปั่น” นี่เล่นมุกแล้วใช่ไหมเนี่ย “เขาเรียกช็อกโกแลตปั่นราดภูเขาไฟลาวาเถอะค่ะ” ฉันย่นจมูกใส่อีกคนที่มุกนี่ไม่เข้าท่า แต่เหมือนพี่สายฟ้าจะเตรียมใจมาแล้วแหละถึงได้หัวเราะออกมาอย่างจริงใจ “มือถือเราน่ะครับ” รีบมองข้าง ๆ ตัวเองที่วางโทรศัพท์มือถือไว้ พอเห็นว่าเป็นใครโทร. มาหัวใจฉันก็พองโต “สวัสดีค่ะ ถึงแล้วใช่ไหมคะ” กรอกเสียงใสลงไปเมื่ออีกคนคอลมา [ถึงแล้วครับ ตอนนี้รับมินตราไปส่งกองถ่ายแล้ว ส่วนเฮียรอเคลียร์เรื่องรถให้อยู่] “น่ารักจังเลย แฟนใครเนี่ย” คนอื่นชอบชมฉัน ส่วนฉันชอบชมเฮียมาคัสคนเดียว [น่ารักก็อย่าลืมให้รักเยอะ ๆ นะครับ คืนนี้] ใบหน้าฉันเห่อร้อนขึ้นมาทันทีเมื่ออีกคนพูดจาให้คิดไปไกล “ไม่สบายหรือเปล่าครับ หรือว่าแอร์ไม่เย็น” [เสียงใครครับ] เฮียมาคัสถามสุภาพแต่เส้นเสียงเหมือนจะหวง ๆ หน่อย “รุ่นพี่ที่มหาลัยแต่วันนี้เป็นตากล้องค่ะ” ฉันตอบอย่างไม่ปิดบัง [นั่งใกล้กัน?] เสียงกึ่งไม่พอใจดังขึ้น ฉันอดยิ้มไม่ได้ก่อนจะกดเปลี่ยนเป็นวิดีโอคอล แทน “คนเยอะแยะค่ะ” หน้าจอฉันปรากฏภาพเคลื่อนไหวผู้ชายผมสีน้ำตาลเข้มกำลังคาบบุหรี่อยู่ในปาก ดวงตาสีเทาเข้มของเขากวาดมองรอบบริเวณที่ฉันส่องกล้องให้ดู [ครับ ที่ถามเพราะหวง] ไม่ต้องบอกคงรู้ว่าฉันเขินแค่ไหน “น้ำรู้ค่ะ แล้วทางนั้นเป็นยังไงบ้างคะ” [รถคงไม่เสร็จ เฮียว่าจะรอรับเพื่อนเรากลับด้วยเลย ไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ] ฉันจะไปว่าอะไรได้ล่ะ นั่นคือความคิดที่ดีเลย ยัยมินตราจะได้ไม่ต้องหารถกลับมาเอง “ไม่มีปัญหาค่ะ เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงน้ำน่าจะถ่ายเสร็จ เดี๋ยวกลับไปรอที่ห้องนะคะ” [กลับเองได้ใช่ไหมครับ] “เฮียมาคส์พูดเหมือนที่นี่หารถกลับยากงั้นแหละค่ะ” [ก็ไม่อยากให้คนสวยนั่งแท็กซี่กลับ คนสมัยนี้ยิ่งไว้ใจไม่ค่อยได้] ดีใจจังคุณแฟนเป็นห่วงฉันด้วย “เดี๋ยวน้ำให้เจ๊ ๆ ไปส่งก็ได้ค่ะ แค่นี้สบายใจหรือยังคะ” เฮียมาคัสยิ้มพร้อมพยักหน้าให้ฉัน “ชุดเสร็จแล้วค่ะ น้องน้ำแข็งช่วยมาลองอีกทีหน่อยนะ” “น้ำต้องวางแล้วนะคะ คืนนี้เจอกันค่ะ” เฮียมาคัสพยักหน้ายิ้มให้ก่อนจะวางสายไป “แฟนเราขี้หวงเหมือนกันนะ” พี่สายฟ้าแซวหน่อย ๆ ฉันไม่ตอบทำเพียงแค่ส่งยิ้มให้พี่เขาแล้วรีบกลับเข้าห้องลองชุดเพื่อรีบทำงานให้เสร็จ
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม