Chapter 1
881 คำ
"พี่น้ำหวานคะ หนูขอไลน์หน่อยได้มั้ยคะ"
น้ำหวานนั่งอยู่ตรงม้านั่งหน้าคณะกับเพื่อนสนิทกำลังหาสถานที่ฝึกงานกันอยู่ ก็มีเด็กรุ่นน้องปีหนึ่งมาขอไลน์ติดต่อพร้อมกับสายตาหวานหยาดเยิ้มจนเธอรู้สึกเหนื่อยมากถึงที่สุด วันๆต้องเจอแต่อะไรแบบนี้บอกเลยว่าเบื่อมากจริงๆ
"คือ โทรศัพท์พี่แบตหมดอ่ะ"
"เอ่อ.. ขอเป็นไอดีก็ได้นะคะ"
"ไอดีเพื่อนพี่ไม่มีหรอก มันไม่ได้ใส่ไว้ เอาไว้มาขอใหม่นะน้อง"
ดีน่าเอ่ยออกไปเสียงสดใส คงเป็นเธอคนเดียวที่รู้ความอึดอัดของเพื่อนที่ต้องเผชิญอะไรแบบนี้ในทุกวัน ตอนแรกเธอก็เข้าใจว่าน้ำหวานเป็นทอมที่ชอบผู้หญิง แต่พอใกล้ชิดอยู่ด้วยกันทุกวันเธอถึงรู้ว่าจริงๆแล้วน้ำหวานก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เหมือนจะเคยบอกว่าพ่อเลี้ยงมาพร้อมกับน้องชายอีกคน สไตล์เดียวกันเลยทำให้เธอติดนิสัยลุยๆแมนๆมาจากที่บ้าน จนถึงตอนนี้แต่งตัวเสื้อหลวมกระโปรงยาวถึงเข่า รองเท้าส้นสูงหรือจะเคยเห็นใส่ทุกคนเลยมองว่าเธอคือสาววาย แต่ได้รับการยืนยันจากเพื่อนแล้วว่า
'มันชอบผู้ชาย'
"ก็ได้ค่ะ งั้นไว้หนูมาใหม่นะคะพี่น้ำหวาน"
"จ้ะ"
น้ำหวานยิ้มแห้งก่อนจะหันไปมองหน้าดีน่าพร้อมกับทำหน้าขอบคุณอย่างมาก
"ขอบคุณมากเลยนะเพื่อน"
"ฉันสงสารแกนะ แต่ก็แบบส่วนหนึ่งก็รู้สึกดีอ่ะที่แกเป็นแบบนี้ แลดูมีคนปกป้องอ่ะ ฮ่าๆ"
ดีน่าหัวเราะร่าอย่างสนุก การได้แกล้งเพื่อนก็มีความสุขดีสำหรับเธอ อย่างเทศกาลก็ได้กินของอร่อยยิ่งวาเลนไทน์นะเธอน้ำหนักขึ้นเพราะคุ๊กกี้กับช็อคโกแลตของเพื่อนเลย
"ฉันยังเอาตัวไม่รอดเลยมั้ย เห้อ! หยุดคุยเรื่องไร้สาระแล้วมาคุยเรื่องสถานที่ฝึกงานกันก่อน ตกลงแกจะไปฝึกที่ไหน"
น้ำหวานเอ่ยถามดีน่า เธอลองคุยกับที่บ้านแล้วว่าจะไม่กลับไปฝึกงานที่รีสอร์ตของคุณพ่อ เธอเห็นมาตั้งแต่เด็กไม่มีอะไรที่ไม่รู้ เธอจึงคิดว่าการไปหาประสบการณ์จากที่อื่นมันดีมากกว่า เหมือนได้เปิดโลกใหม่ด้วย
"บริษัทเพื่อนคุณพ่ออ่ะ เป็นทัวร์ต่างชาติจะไปฝึกของตัวเองก็คงไม่เหมาะเท่าไหร่ แล้วแกอ่ะไปที่ไหน ฝึกที่บริษัทที่บ้านฉันป่ะเดี๋ยวคุยให้"
ดีน่าเอ่ยแนะนำเพื่อนสนิท น้ำหวานเคยบอกว่าที่บ้านพ่อทำไร่แม่เป็นแม่บ้าน แสดงว่าคงไม่ได้มีบริษัทอะไรแต่เก่งนะที่สามารถส่งลูกเรียนมหาวิทยาลัยแพงขนาดนี้ได้ ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าจริงๆแล้วบ้านของน้ำหวานก็มีรีสอร์ทระดับห้าดาวและมีไร่เป็นร้อยๆไร่ เพราะคุณแม่สอนว่าอย่าพูดอวดใครเธอจึงไม่เคยปริปากถึงเรื่องฐานะที่บ้าน
"โรมแรมบ้านแกคือเครือ CG group ใช่ป่ะ"
"อือ นั่นแหละไปป่ะตกลง"
"คือจะบอกว่าเขาไม่รับนักศึกษาฝึกงานอ่ะ ในใบก็ไม่มีด้วย"
น้ำหวานมีความสนใจที่อยากจะฝึกงานกับโรงแรมที่บ้านของเพื่อน แต่ว่าติดอยู่ตรงที่ทางนั้นไม่รับนักศึกษาฝึกประสบการณ์หลายปีแล้ว
"ไม่ใช่ไม่รับแต่พี่ธีบอกว่าคนที่ไปสมัครคุณสมบัติไม่ได้ แต่ทุกปียังมีคนมายื่นอยู่นะ แต่พี่ธีไม่ให้ผ่านเองแต่ฉันว่าถ้าเขาเห็นใบสมัครแกต้องรับแน่ๆ เรียนเก่งภาษาดีขนาดนี้พี่ชายน่าจะถูกใจนะ"
ดีน่าเชื่อมั่นใจแบบนั้น ถ้าพี่ธีเห็นใบสมัครฝึกงานและประวัติการเรียนของน้ำหวาน เขาต้องให้คนติดต่อไปแน่ เขาชอบคนเก่งยิ่งเรียนดีมาจากมหาวิทยาลัยดังแบบนี้ล่ะก็ พี่ธีชอบมาก
"งั้นเหรอ... ถ้าอย่างนั้นฉันจะลองไปยื่นดูนะ แต่แกห้ามไปบอกพี่ชายนะว่าเพื่อนจะไปสมัคร ฉันอยากให้เขาลองพิจารณาดูถ้ารับแสดงว่าฉันมีความสามารถมากพอ จะได้รู้ไว้ว่าไม่ได้ใช้เส้นสายของน้องสาวเข้าไปฝึกงาน"
น้ำหวานเอ่ยขอร้องเพื่อนสนิท ดีน่ามองอย่างแปลกใจแต่ก็พอรู้ว่านิสัยของเพื่อนไม่เหมือนคนอื่น ชอบทำอะไรตรงๆไม่ใช้เส้นสายช่วย สอบเข้ามาที่นี่ก็เพราะความสามารถล้วนๆ แถมการเรียนยังติดท็อปในรุ่นเดียวกันตลอด ความสามารถมากขนาดนี้พี่ธีเห็นต้องชอบแน่นอนเลย
"โอเค งั้นลองมาดูกันว่าพี่ธีจะรับแกเข้าฝึกงานป่ะ"
"ได้! งั้นถ้าได้เอกสารเมื่อไหร่ฉันจะส่งไปเอง"
"ตามนั้น โอเค..."
ทั้งสองคนมองสบตากันก่อนยิ้มออกมา น้ำหวานก้มมองชื่อโรงแรมที่อยู่ในความใฝ่ฝันของเธอว่าจะลองดูซักตั้ง เพราะยังไม่มีใครในรุ่นพี่ของเธอสามปีที่ผ่านมาได้เข้าไปฝึกงานเลยซักคน แต่เธอจะลองดูว่าความสามารถของตัวเองจะถูกใจใครมั้ย
"ขอให้ผ่านนะเพื่อน ฉันเอาใจช่วย"
- ผู้เขียน
