Chapter 7
1429 คำ
หลังจากที่ตกลงกันเรียบร้อย ธีระภัทรก็ให้เลขามาจัดโต๊ะทำงานของเด็กสาวไว้ในห้องทำงานของเขา จะได้สอนงานสะดวกและหยิบจับงานง่ายกว่าให้ไปอยู่ห้องแยก
"ให้น้ำหวานทำงานที่ห้องของคุณธีเหรอคะ"
เธอถามอย่างแปลกใจ นึกว่าจะได้ไปนั่งข้างนอกกับเลขา หรือว่าอยู่ในห้องทำงานผู้ช่วยของเขาซะอีก
"อยู่ในนี้แหละจะได้คุยงานกันง่าย คุณเลขาช่วยเอาเอกสารของลูกค้าที่จองแพคเกจล่าสุดมาให้หน่อย ผมจะตรวจงาน"
"ได้ค่ะท่านประธาน"
คุณเลขายิ้มให้น้ำหวานก่อนจะเดินออกไปเตรียมเอกสารมาเสนอเจ้านาย ส่วนหญิงสาวมานั่งลงที่โต๊ะกดเปิดคอมพิวเตอร์ตรงหน้าแล้วเอ่ยถามชายหนุ่ม
"มันให้ใส่รหัสค่ะคุณธี"
"เดี๋ยวพี่ใส่ให้"
เขาเดินมายืนข้างหลังเธอก่อนจะใส่รหัสเครื่องลงไปให้ น้ำหวานเงยหน้ามองชายหนุ่มอย่างสำรวจ เขาดูดีมากเลยอ่ะแถมหน้าตาบางมุมก็คล้ายๆเพื่อนเธอด้วย
"ได้แล้ว อ่อ เรียกพี่ว่าพี่ธีเหมือนดีน่าก็ได้ เรียกคุณไม่ค่อยชินเท่าไหร่"
"ค่ะพี่ธี"
น้ำหวานยิ้มออกมาก่อนจะลองกดเข้าไปดูข้อมูลในคอมพิวเตอร์ในระหว่างที่รอท่านประธานสอนงานให้ ระบบงานที่นี่หลักๆจะใช้โปรแกรมที่เขียนขึ้นเองทันสมัยกว่าที่รีสอร์ทของเธออีก เพราะที่นั่นคุณพ่อซื้อจากข้างนอกมันสะดวกกว่าเวลาแก้ปัญหา แต่นี่คือโรงแรมใหญ่ชื่อดังคงต้องมีข้อมูลลับมากมายและมันยังพ่วงโปรแกรมจองทัวร์ด้วย ก็เลยทำเองมันดีกว่าเยอะ
"โปรแกรมนี่ทำเองเหรอคะ"
"ใช่ค่ะทางทีมไอทีเราทำเอง เดี๋ยวไว้พี่จะสอนใช้งานนะมันไม่ยากเหมือนที่เราเรียนมานั้นแหละ แต่มันมีรายละเอียดยิบย่อยค่อนข้างเยอะพอสมควร"
ธีระภัทรแนะนำเด็กสาวไปพลางๆในระหว่างที่รอแฟ้มเอกสารจากคุณเลขา ไม่นานเธอก็เดินเข้ามาพร้อมกับเอกสารในมือ เขาเอ่ยขอบคุณก่อนจะส่งแฟ้มเอกสารไปให้น้ำหวาน
"น้ำหวานมาเอาแฟ้มนี่ไปตรวจไปพี่หน่อย อันนี้ถูกแปลมาจากพนักงานต้อนรับอีกที แต่พี่ไม่ค่อยชัวร์การเรียบเรียงคำ ปกติผู้ช่วยจะเป็นคนตรวจเอง ยังไงเราช่วยพี่หน่อย ไหวนะ"
น้ำหวานลุกขึ้นจากโต๊ะมาหาเขาก่อนจะรับแฟ้มไปไว้ในมือแล้วเอ่ยออกมาเสียงใส
"ไหวค่ะ"
เธอเดินกลับมาที่เดิมก่อนจะเปิดแฟ้มเอกสารที่เป็นข้อมูลภาษาอังกฤษและข้อมูลที่ถูกแปลมาแล้ว บางคำมันเป็นคำเปรียบเปรยแต่พวกเขาแปลตรงตัวมากจนคำมันไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ บางคำมีให้แปลสวยกว่านี้อีก
"พี่ธีคะ น้ำหวานขอไฟล์เอกสารชุดนี้ได้มั้ยคะ เดี๋ยวแก้ไขให้แล้วส่งให้ใหม่"
"ได้สิเดี๋ยวพี่ส่งเมลไปให้"
น้ำหวานนั่งเท่าคางมองเขาอย่างงุนงง ส่งเมลไปทางไหนอ่ะแล้วเขามีเมลเธอด้วยเหรอ
"มีเมลของน้ำหวานเหรอคะ"
"จริงด้วย... งั้นมานี่มาแอดไลน์กันก่อนเดี๋ยวพี่ส่งไฟล์ไปให้ในโทรศัพท์ แล้วหนูก็ไปปริ้นเองแล้วกัน"
"ค่ะ"
น้ำหวานลุกขึ้นถือโทรศัพท์ของตัวเองเปิดหน้าคิวอาร์โค้ดไปให้ตรงหน้า เขากดแอดก่อนจะส่งไฟล์ตัวจริงไปให้หญิงสาว เมื่อกี้เขาลองอ่านเอกสารคร่าวๆพนักงานต้อนรับยังแปลไม่ตรงตัวนักและยังเรียบเรียงคำไม่ค่อยสวย แต่ว่าเขาจะดูว่าน้ำหวานจะแก้ไขยังไงให้มันเพอร์เฟคกว่านี้
หญิงสาวได้ไฟล์ก็กดเปิดก่อนจะแปลเอกสารใหม่เรียบเรียบอย่างสวยงาม เพราะเธอเรียนมาเป็นภาษาทางการและเห็นแบบนี้ภาษาไทยของเธอค่อนข้างดีมากด้วย ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการแปลเอกสารสองแผ่น มันไม่มีอะไรมากแต่ว่าอาศัยการใช้คำที่สวยงามเท่านั้น เธอปริ้นเอกสารออกมาก่อนจะส่งไปให้ชายหนุ่มตรงหน้า
"เรียบร้อยค่ะ"
ธีระภัทรรับแฟ้มมาก่อนจะเปิดดู เขายิ้มออกมาอย่างพอใจการใช้คำสวยมากเหมือนผู้ช่วยของเขาทำเลย ดนัยเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของเขา เรียนจบมหาวิทยาลัยดังและเคยไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศบ่อยๆ ภาษาถึงดีมากถึงมากที่สุด
"พอได้มั้ยคะ"
น้ำหวานเอ่ยถามอย่างลุ้น ถึงจะเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองมากในเรื่องการเรียนแต่นี่มันไม่ใช่ในห้องเรียน มันคือการทำงานจริงเธออยากได้การคอมเมนต์จากคนอื่นมากกว่า
"ภาษาดีมาก แบบนี้แหละพอแล้วเก่งมาก"
น้ำหวานยิ้มออกมาทันที เธอดีใจที่ได้รับคำชมจากเขาเป็นครั้งแรกมันทำให้เธอมีกำลังใจในการทำงานขึ้นเยอะเลย เขาเซ็นเอกสารลงไปในกระดาษทั้งสองใบเพื่ออนุมัติก่อนจะส่งแฟ้มคืนไปให้ผู้ช่วยชั่วคราวของเขา
"เอาไปให้คุณเลขาหน้าห้องนะ เราดื่มกาแฟมั้ย"
"ถ้ากาแฟน้ำหวานดื่มอเมริกาโน่ค่ะ"
"อ่า โอเคไปทำงานเถอะ"
"ค่ะ"
น้ำหวานถือแฟ้มเอกสารเดินออกไปข้างนอก ส่วนเขาพิมพ์ข้อความไปสั่งกาแฟตรงคาเฟ่ข้างล่างแล้วเผื่อหญิงสาวอีกแก้วด้วย ไม่นานเขาก็ให้น้ำหวานนั่งอ่านรายละเอียดงานทั่วไปในแต่ละวันศึกษางานไปก่อนช่วงนี้ไม่ค่อยมีอะไรให้ทำมากนัก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"กาแฟมาส่งค่ะเจ้านาย"
"ขอบคุณครับ"
คุณเลขาวางแก้วลงบนโต๊ะของเขาก่อนจะเดินออกไปทันที เขาลุกขึ้นหยิบแก้วกาแฟของน้ำหวานไปให้เธอที่โต๊ะ หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณ
"ขอบคุณค่ะพี่ธี"
"หิวมั้ย เช้านี้กินอะไรมาหรือยัง"
"กินแล้วค่ะ"
เธอเอ่ยออกมาก่อนจะดูดกาแฟที่เขาส่งให้อย่างชื่นใจ ธีระภัทรมองหญิงสาวก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ เขามองหญิงสาวที่ตั้งใจอ่านงานก็รู้สึกได้เลยว่าเพื่อนน้องสาวคนนี้มีของดีอยู่ในตัวเยอะมาก เขาจะค่อยๆดึงความสามารถของเธอออกมาทีละนิด จบจากฝึกงานเธอจะมีประสบการณ์เยอะมากจากเขา
"อีกซักชั่วโมงไปกินข้าวกันนะ พี่ไม่ได้กินมาเริ่มหิวแล้ว"
"ได้ค่ะ"
น้ำหวานก้มหน้าตั้งใจอ่านเอกสารอย่างตั้งใจ เธอจดจำได้ทุกอย่างที่อ่านไปและจะสามารถตอบคำถามของเจ้านายได้เมื่อเขาเอ่ยถาม ใช้เวลาอยู่อีกชั่วโมงทั้งสองคนก็เดินออกไปหาอะไรทานข้างนอก และธีระภัทรเลือกร้านอาหารไทยเพราะไม่รู้ว่าหญิงสาวชอบกินอะไร
"สั่งเลยเราชอบกินอะไร"
"กินได้แทบทุกอย่างเลยค่ะ พี่ธีเลือกเลยน้ำหวานกินได้หมดเลย"
เขามองเธอก่อนจะหันไปสั่งเป็นเซตรวมๆมา เมื่ออาหารมาเสิร์ฟเต็มโต๊ะเขาที่กำลังคุยไลน์กับผู้ช่วยอยู่ก็มองหญิงสาวที่นั่งนิ่งไม่ยอมกินอะไรทั้งนั้น
"ทำไมไม่กินข้าวล่ะน้ำหวาน"
"เอ่อ รอพี่ธีก่อนค่ะ"
เขามองเธออย่างสงสัย ก็กินก่อนได้เลยนี่เขาไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้ว
"กินก่อนเลยพี่ไม่ซีเรียส ไม่ต้องเกรงใจ"
น้ำหวานยิ้มแห้งออกมาก่อนจะใช้ช้อนตักอาหารตรงหน้าไปใส่จานให้ชายหนุ่ม
"คุณแม่สอนมาไม่ให้กินข้าวก่อนผู้ใหญ่ค่ะ ยังไงพี่ธีกินก่อนนะคะ ไม่งั้นน้ำหวานก็ยังไม่กินค่ะ"
เขามองหญิงสาวก่อนจะยิ้มออกมาอย่างทึ่งสุดๆ มารยาทดีเกินน้องสาวเขาอีก ขนาดแม่อบรมมาอย่างดียังไม่ดีมากเท่าผู้หญิงตรงหน้าเลย
"โอเค พี่จะกินก่อนก็ได้"
เขายอมเก็บโทรศัพท์ลงก่อนจะตักกับข้าวที่หญิงสาวตักให้ทานพร้อมกับยิ้มออกมา น้ำหวานจึงยอมกินตามเขาแต่โดยดี
"เรานี่นะ เห้อ!"
"น้ำหวานตักให้นะคะ"
"ค่ะ จัดมา"
ทั้งสองคนยิ้มให้กันก่อนจะทานข้าวไปชวนกันคุยไปเรื่อยเปื่อย เขาชักถูกใจเด็กคนนี้ซะแล้วสิ มีอะไรให้ตกใจอยู่ตลอดเวลาเลยแหะ
- ผู้เขียน
