ตอนที่ 6 ผู้ชายคนใหม่
1073 คำ
รุจิราหันกลับมา แล้วยิ้มเหยียด
“ขอโทษนะคะ คุณลืมไปหรือเปล่า ฉันเป็นลูกน้องคุณอร!” รุจิราตอกกลับแล้วโทรหาพนักงานรักษาความปลอดภัยของบริษัทในทันที
อรปรียาพยายามดิ้นรนอีกครั้ง “ปล่อยฉันได้แล้ว!”
“อรอย่าทำแบบนี้ผมขอร้อง...”
“ปล่อย!” ส่งเสียงข่มขู่ แววตาจริงจัง
“ไม่อร ผมเสียคุณไปไม่ได้จริงๆ”
ร่างบางถูกโอบรัดมากขึ้น ใบหน้าโน้มหา อรปรียาเบือนหน้าหนีพยายามดิ้นรนเพื่อให้ตนเองหลุดพ้น
“ปล่อยฉันนะ คุณคิดจะทำบ้าอะไร!”
“ผมไม่มีวันปล่อยคุณไปอร!”
ปัง!
ประตูเปิดออก พร้อมร่างเพรียวของพีรดาก้าวเข้ามา ดวงตาเธอเบิกกว้างตรงเข้าไปกระชากสามีออก
เพียะ!
ใบหน้าอรปรียาหันตามแรงฝ่ามือ แววตาคนตบวาวโรจน์ ตวัดสายตาจ้องมองสามีตนเอง อรปรียากัดริมฝีปากยกมือกุมแก้ม
เพียะ!
ใบหน้าคนตบก่อนขึ้นรอยนิ้วมือ พีรดาตะลึกงัน เพราะไม่คิดว่าจะถูกสวนกลับมา ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นคนผิดแท้ๆ
“พี่กล้าตบดา ทั้ง ๆ ที่พี่กำลังจะแย่งพ่อของลูกดาไป!” พีรดาสะอื้นออกมาน้ำตานองหน้า ต่อว่าอีกฝ่ายเสียงลั่น
“กล้าพูดออกมาได้นะว่าฉันแย่ง แกลองคิดดูก่อนไหมว่าใครแย่งใครกันแน่ ที่สำคัญแกควรแหกตาดูว่านี่มันห้องทำงานของฉัน แกคิดว่าฉันไปลากผัวแกเข้ามาในห้องนี้หรือไงกันพีรดา!”
พีรดากัดริมฝีปาก เมื่อได้ยินเสียงพนักงานเริ่มซุบซิบ
“ถึงอย่างนั้น พี่ก็ไม่ควรกอดจูบกับสามีของดา” เธอแย้ง
“ในห้องมีกล้องวงจรปิด ถ้าแกอยากรู้ความจริง เราไปสถานีตำรวจกันตอนนี้เลยดีไหม!”
โยธินรีบตรงเข้าจับเรียวแขนคนรัก แล้วส่ายหน้า แววตาเอาเรื่อง
“พอได้แล้วดา!”
“ทำไมคะ ดาแค่ต้องการแสดงตัวว่าเป็นเมียพี่ ดาผิดตรงไหน!” พีรดาย้อนสามี
ชายหนุ่มขบกราม “มันไม่ผิด แต่มันไม่ควรเป็นที่นี่ ดาไม่ควรอาละวาดแบบนี้!”
“ก็ดากำลังจะถูกแย่งผัว!”
“กล้าพูดออกมาได้เนอะว่าถูกแย่งผัว ทั้งที่ตัวเองเป็นคนทำแท้ๆ!” เสียงรุจิราย้อนมา ทำเอาคนฟังหันขวับจ้องมอง
“เป็นแค่พนักงานต๊อกต๋อย อย่ามาแส่เรื่องเจ้านาย ถ้าว่างมากก็ไปหาอะไรทำ จะได้คุ้มเงินเดือน!”
รุจิภาหน้าเจือน รีบหลบฉาก อรปรียาทอดสายตามองด้วยความสมเพชเวทนา
“ออกไปกันได้แล้ว ฉันรำคาญ!”
“แต่เรื่องที่พี่ทำยังไม่จบ!”
ข้อมือบางถูกจับแน่นแล้วบีบ โยธินมองภรรยาแววตาแข็งกร้าว
“พี่บอกให้พอ!” เขาเข่นเขี้ยวออกมา ทำเอาพีรดาสั่นสะท้าน “กลับบ้านได้แล้ว”
ร่างบางถูกกระชากลากออกจากห้อง อรปรียาจ้องมอง
“เดี๋ยวก่อน!”
สองคนชะงักแล้วหันกลับมา อรปรียาเดินมาพร้อมยื่นซองสีขาวให้
“แล้วไม่ต้องโผล่มาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ ทั้งสองคน!”
โยธินนิ่งงัน ผิดกับอีกคนที่กำมือแน่น กัดฟัน เก็บความเจ็บแค้นไว้ในอก ทำไม่ต้องเป็นรองพี่สาวไปเสียทุกเรื่อง ทั้ง ๆ ที่หน้าตาเธอไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่เลย คนอย่างอรปรียามีดีก็แค่รวยเท่านั้น ถ้าตนมีฐานะทัดเทียม ป่านนี้คงมีหนุ่มมากหน้าหลายตามาจีบแล้ว ไม่ต้องเป็นเบี้ยล่างไปตลอดเช่นนี้หรอก
ร่างบางยืนตรงหน้าต่าง เหม่อมองวิวด้านนอก น้ำตาเอ่อซึมออกมา ปาดมันออกแล้วกัดริมฝีปากแน่น ความเจ็บปวดทางกายไม่สาหัสเท่าทางใจ เธออยากเป็นคนที่เข้มแข็งมากกว่านี้ แต่มันกลับทำไม่ได้เลย ใครจะคิดว่าคนที่เคยหวังฝากชีวิต จะกลับกลายเป็นผู้ชายหลายใจ ยิ่งคิดยิ่งปวดร้าวในอก
เดินมาตรงหัวเตียง หยิบมือถือออกมา แล้วกดโทรหาเพื่อนสนิท
“ว่าไงอร!” ลิลลี่กรอกเสียง
“วันนี้เธอว่างไหม”
“ว่างจ้ะ ฉันว่างเสมอเพื่อเธอ”
“ไปดื่มกันหน่อยไหม”
ปลายสายระบายลมหายใจ เข้าใจอารมณ์เพื่อนในตอนนี้
“ได้สิ ที่ไหนดีจ๊ะ กำลังอยากพอดีเลย”
“ร้านเดิมนะลิลลี่”
“โอเคจ้ะ”
อรปรียาวางสายจากเพื่อน แล้วเหลือบมองนาฬิกาบนฝาผนัง เกือบห้าโมงเย็นแล้ว เตรียมตัวเสียตอนนี้ก็น่าจะดี วันนี้ขอปลดปล่อยความทุกข์ออกจากหัวใจเสียให้หมด หยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ แล้วจัดการธูระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วเดินออกมา หย่อนกายลงตรงเก้าอี้หน้ากระจก
แต่งหน้าด้วยโทนสีพีช แล้วหยิบชุดเดรสสีดำปักเลื่อม สั่นเหนือเข่า แล้วสวมตุ้มหูห้อยลงมา ผมถูกดัดหยิกเป็นลอน เธอหมุนกายสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง แล้วเดินลงบันไดมา สายตาแม่เลี้ยงเหลือบมอง แล้วเม้มริมฝีปาก
“คุณอรจะไปเที่ยวเหรอคะ” สาวใช้คนสนิทอย่างป้าจำเนียรเอ่ยถาม
“ค่ะ บอกพ่อด้วยนะคะว่าไม่ต้องห่วง อรไปกับลิลลี่”
“ได้ค่ะคุณอร ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”
“ค่ะป้าจำเนียร”
ร่างบางก้าวยาวไปยังรถ แล้วเปิดประตูขึ้นนั่งประจำที่คนขับ จากนั้นจึงเคลื่อนรถออกจากตัวบ้าน ราวหนึ่งชั่วโมงมาถึงที่นัดหมาย เห็นเพื่อนยืนรออยู่ด้านหน้า อรปรียาเปิดประตูลงแล้วส่งกุญแจให้กับพนักงานซึ่งคอยต้อนรับลูกค้าด้านหน้า ลิลลี่ตรงเข้ามาควงแขน
“แต่งตัวสวยเชียว มาตกผู้หรือจ๊ะ” ลิลลี่เอ่ยแซว
เธอยิ้มกว้าง “ถ้าได้ก็ดีสิคะคุณลิลลี่”
สองร่างเดินเคียงกันเข้าด้านใน ท่ามกลางสายตาของเพศตรงข้ามกำลังจ้องมองมา อรปรียาทรุดกายลงบนเก้าอี้หน้าเคาท์เตอร์บาร์ด้านหน้า แล้ววาดขาไขว่ห้างจนเผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียน ก่อนสั่งเครื่องดื่มมา
“ชนแก้วจ้ะเพื่อนรัก” ลิลลี่ยกแก้วแล้วชน
เธอกระดกเข้าปากจนหมด แล้วสั่งให้บาร์เทนเดอร์ส่งเครื่องดื่มแก้วใหม่มาให้ต่อ
“คืนนี้แกเมาได้เลยอร ฉันพาแกไปส่งที่บ้านเอง”
“แน่ใจเหรอว่าแกจะไม่เมาน่ะลิลลี่”
“โอ้ย! ฉันอนุญาตให้แกเมา ฉันไม่เมาหรอกนะวันนี้”
เธอยิ้มเศร้า “ก็ดีเหมือนกัน อยากเมา”
- ผู้เขียน
