ตอนที่ 5 ผู้ชายคนใหม่
1015 คำ
“อภัยให้ยัยดาเถอะนะ อย่างน้อยก็อยากให้คิดถึงเด็กในท้อง อย่าคิดแค้นยัยดาเลยนะลูก”
อรปรียาชะงัก ผละห่างจากบิดา แล้วสบตา ทำไมพ่อถึงได้พูดคำนี้ออกมา
“อรไม่ได้คิดแค้นเคืองอะไรพีรดาขนาดนั้นพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ!” เธอย้อนน้ำเสียงไม่พอใจ
มือยกจับไหล่บุตรสาว สีหน้าเผือดลง เมื่อเห็นท่าทางลูกไม่พอใจ เขาไม่ได้คิดเช่นนั้น แค่เป็นห่วงไม่อยากให้ลูกจองเวร สงสารเด็กในท้องที่ต้องเกิดมากับแม่อย่างพีรดา
“ไม่ใช่แบบนั้นนะอร พ่อแค่ไม่อยากให้อรคิดแค้นเคือง พ่อสงสารเด็กในท้องยัยดา ที่ต้องเกิดมากับแม่แบบนั้น!”
อรปรียาสูดลมหายใจเข้าปอด พยายามควบคุมอารมณ์ตนเอง ดวงตาปิดลงเพื่อระงับโทสะ ที่เข้าใจบิดาผิดไป
“อรขอโทษค่ะพ่อ อรไม่ได้ตั้งใจ” หญิงสาวบอกเสียงเบา “ไม่ต้องห่วงนะคะ อรไม่ไปยุ่งกับสองคนนั้นหรอกค่ะ ถ้าพวกนั้นไม่มาใครมายุ่งกับอรก่อน อรอโหสิกรรมให้แล้วล่ะค่ะ”
“ดีแล้วล่ะลูก พ่อเชื่อว่ายังไงอรต้องได้เจอกับผู้ชายดีๆ สักคน”
เธอคลี่ยิ้มกว้าง “ค่ะพ่อ อรขอตัวไปนอนก่อนนะคะ ป่านนี้ลิลลี่รอแล้วค่ะ”
“จ้ะลูก”
อำพันธ์มองตามแผ่นหลังบุตรสาว มือกำแน่น รู้สึกผิดกับลูกเต็มอก หากพีรดาไม่ท้อง เขาคงอาละวาดมากกว่านี้ และถ้าไม่เป็นเพราะพรรณนิภา เขาจะไม่มีวันปล่อยพวกมันเสวยสุขอย่างสบายใจแน่
ประตูรถเปิดออก อรปรียาเหวี่ยงกระเป๋าตรงเบาะข้างคนขับ แล้วประจำที่นั่งเคลื่อนรถออกจากตัวบ้าน เพื่อเดินทางไปทำงาน บริษัทซันไชน์จำกัด เป็นบริษัทผลิตชุดว่ายน้ำ และเครื่องสำอาง ที่ตั้งใจเปิดกับโยธิน แต่ตอนนี้เธอตั้งใจควบรวมมันเข้ากับบริษัทของพ่อ เพื่อรับตำแหน่งใหม่ที่ต้องทำแทนพ่อ
รถจอดตรงลานจอด อรปรียาเปิดประตูหยิบกระเป๋าแล้วก้าวลงมา ตลอดเส้นทางมีสายตาหลายคู่มองมา ข่าวของเธอคงแพร่กระจายไปหมดแล้ว แต่เธอไม่รู้สึกอะไร เพราะคนผิดไม่ใช่เธอสักหน่อย มาถึงห้องประธานหญิงสาวทิ้งกายลงบนเก้าอี้บุนวมสีครีม แล้วระบายลมหายใจ ระงับโทสะตนเองเอาไว้อย่างสุดกำลัง
ประตูห้องทำงานเปิด เลขาสาวสวยอย่างรุจิราก้าวเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสาร แล้ววางมันลงบนโต๊ะทำงาน สีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม อรปรียาหยิบมันมาแล้วเปิดอ่านพร้อมกับจรดปากกาเซ็นจนหมด แล้วส่งให้กับเลขา
“วันนี้มีงานอะไรบ้าง” เธอเอ่ยถาม ทว่าเลขากลับยืนนิ่ง “คุณรุจิรา!”
“คะท่านประธาน!”
“วันนี้ตารางงานมีอะไรบ้าง”
“อ๋อ คุณอรมีประชุมตอนสิบเอ็ดโมงกับบ่ายสองค่ะ!” เธอตอบรัว
“โอเคค่ะ” เธอรับฟังเรียบร้อย ทว่ายังเห็นเลขายืนอยู่ในห้องเช่นเดิม คิ้วบางขมวดเข้าหากัน ดูท่าแล้วถ้าไม่ตอบอะไรคงทำให้คนพวกนี้ไม่สบายใจสินะ “ยังมีอะไรอีกไหมคะ”
รุจิราทำหน้าเจือน ทว่าในหัวมันกลับสลัดความรู้สึกอยากรู้ออกไปไม่ได้เลย ไม่ใช่ว่าเธออยากยุ่งเรื่องเจ้านาย แต่เธอเคารพคุณอรปรียามาก เธอช่วยเหลือพนักงานตลอด เลยยิ่งหงุดหงิดเมื่อได้รู้ข่าว
“คุณอรคะ จะหาว่ารุจิยุ่งก็ได้นะคะ ระหว่างคุณอรกับคุณโยอยู่ในสถานะไหนเหรอคะ” เธอถาม แล้วก้มหน้างุดไม่กล้าสบตา เพราะเกรงถูกตำหนิ
คนถูกถามระบายลมหายใจ เอนกายพิงพนักเก้าอี้
“อรกับโยธินเป็นแค่คนรู้จักกันเท่านั้นค่ะ จากนี้ไป เขาจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบริษัทอีกแล้วล่ะค่ะ”
“หมายความว่า..”
“วันนี้จะประชุมกันพอดี อรจะแจ้งเรื่องนี้ให้ทุกคนทราบค่ะ”
รุจิราเม้มริมฝีปาก “แล้วเรื่องที่ได้ข่าวมาว่าน้องสาวของคุณอร กับคุณโยธิน เอ่อ...”
เธอเงยหน้าสบตาเลขา “ก็เป็นตามที่ได้ข่าวนั่นแหละค่ะ สองคนนั้น เป็นชู้กัน”
คงไม่ต้องเก็บงำเรื่องนี้เป็นความลับ เพราะอย่างไรสังคมย่อมยอมรับในตัวเธอมากกว่า เธอจะให้คนพวกนั้นรับรู้ความเจ็บปวดเสียบ้าง
รุจิราชะงัก กัดริมฝีปากแน่น เจ็บแค้นแทนเจ้านายขึ้นมา
“คุณอรทำใจให้สบายนะคะ รุจิเป็นกำลังใจให้ค่ะ”
“ขอบคุณมากค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นขอตัวก่อนนะคะ”
อรปรียาถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเลขาช่างซักหายออกจากห้องไปแล้ว ลุกยืนจากเก้าอี้ ก้าวชิดริมหน้าต่าง เหม่อมองออกไปด้านนอก น้ำใสๆ เริ่มเอ่อล้นออกมา รีบปาดมันออก
ปัง!
เสียงประตูเปิดออกดังลั่น ร่างสูงก้าวเข้ามา แล้วเดินตรงมาหาพร้อมกับกระชากเรียวแขน ดวงตาจ้องมองมา
“อร! อย่าทำกับผมแบบนี้เลย เราสองคนกลับมาเหมือนเดิมได้ไหม ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ!” โยธินบอก แววตาปวดร้าว
อรปรียาพยายามเบี่ยงกายหนี แต่กลับไม่พ้น
“ผมไม่มีวันปล่อยคุณไป ผมรักคุณมากคุณรู้บ้างไหม”
“หยุดเห่าได้แล้วโยธิน ถ้าคุณรักฉัน คุณคงไม่ไปนอนกับน้องฉันหรอก!” หญิงสาวย้อน แววตาแข็งกร้าว
“ผมพลาดเรื่องนี้ แต่ผมไม่เคยรักน้องสาวคุณเลย ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น คุณน่าจะเข้าใจผมว่าน้องคุณเป็นคนเริ่มมันก่อน!”
“แล้วครั้งอื่นล่ะโย ครั้งอื่นที่คุณไปนอนกับน้องสาวฉัน คุณจะว่ายังไง!”
คนถูกย้อนอึกอักไม่ตอบคำถาม จนกระทั่งประตูห้องทำงานเปิดออก รุจิรายืนนิ่งจ้องมองภายตรงหน้า
“คุณอร!”
“ตามรปภ.มา”
“ได้ค่ะ” รุจิรารับคำ
“อย่ายุ่งนะรุจิรา ถ้าเธอกล้าไปตามฉันจะไล่เธอออก!”
- ผู้เขียน
