พีรดายกมือทาบอก สีหน้าตกใจ แล้วมองสามีแววตาหม่น
“ดาไม่ได้คิดแบบที่พี่อรพูดเลย ดารักคุณพ่อเหมือนพ่อแท้ๆ นะคะ!”
“เวลาพูดออกมา ไม่นึกอยากอ้วกบ้างหรือไง กับไอ้คำโกหกตอแหลของเธอ ไปให้พ้นหน้าฉันเลยไป!”
เสียงฝีเท้า พรรณนิภาหรี่ตามองบุตรสาวของสามี แล้วยกท่อนแขนกอดอก
“อะไรกัน น้องแค่แสดงความเสียใจ ทำไมต้องไล่กันเหมือนหมูเหมือนหมาแบบนี้!” พรรณนิภาขึ้นเสียงไม่พอใจ
เธอลุกยืน เผชิญหน้าแม่เลี้ยง
“ไม่ต้องมาแสดงความเสียใจกับฉัน จิตสำนึกเธอควรรู้ว่าควรเสียใจหรือไม่ ต่อให้ไม่ใช่พ่อแท้ๆ แต่พ่อของฉัน ก็ให้ที่คุ้มกะลาหัวพวกเธอสองแม่ลูกมาตลอด คนเราเสแสร้งหรือจริง แค่มองหน้าก็ดูออกแล้ว!”
“นี่เธอคิดว่าฉันไม่เสียใจเรื่องคุณพี่หรือไง!” พรรณนิภาตวาดถาม
“เสียใจหรือไม่ ย่อมรู้แก่ใจ น่าแปลกไหม พ่อไม่สบายไม่มีแรง แทนที่จะให้คนขึ้นไปช่วย แต่กลับให้พ่อรอที่บันได เหมือนรอให้ท่านตกลงไป คุณว่าจริงไหม คุณแม่เลี้ยง!”
