เกี้ยวของเจ้าสาวมีทหารของสกุลหยางนำขบวนมารับอย่างยิ่งใหญ่ ยามนี้ร่งฉีคือหยางร่งฉี บุตรชายคนเล็กที่ยังมิขนานนามของสกุลหยาง ร่งฉีพอใจชื่อที่ตนเองใช้มาก ด้วยนึกมิออกว่าตนเองจะทำอย่างไรหากว่าตนเองนั้นมิใช่ร่งฉีอีกต่อไป
สกุลเซี่ยขบขันในเรื่องนี้ขึ้นมาและอดน้ำตาซึมกันขึ้นมามิได้ว่าที่แท้ร่งฉีนั้นกตัญญูมาก แต่ที่แท้แล้วนั้นร่งฉีก็แค่พึงใจที่ตนเองนั้นเป็นบุรุษของสตรีที่ตนเองฝันได้แล้วก็เท่านั้นเอง
ขบวนรถม้าสีแดงชาติมาพร้อมราชรถขนาดใหญ่ของจวนไท่เวยที่ใช้ม้าลากมาถึงสิบตัว ภายในราชรถใหญ่กว่ารถม้าสามารถนอนเอนกายและมีหน้าต่างเตี้ยๆให้เท้าแขน คล้ายว่าผู้คนนั้นจะได้อิ่มเอมกับธรรมชาติตามทาง มากกว่ารถม้าที่คับแคบกว่ามิสะดวกสบายนัก
เช่นนี้ทำเอาผู้คนรากหญ้าแตกตื่นขึ้นมา ต่างออกมายืนชมคู่บ่าวสาวไปทั้งเมือง แม้แต่ฉูหวางนั้นยังกำพัดอย่างริษยา ที่ตนเองนั้นมิได้นำราชรถล้อทองคำออกมาด้วย และในยามนี้มาทางน้ำอย
