หลันเสวี่ยส่งผู้คนขึ้นรถม้าไปจนหมดสิ้น เหลือเจ้าหลิงหว่านที่จงใจรอคอยสนทนากับนางจึงรอกลับเป็นผู้คนสุดท้ายในงานเลี้ยง หลันเสวี่ยถลาไปกอดนางแล้วทำทีสนทนาอย่างมิรู้ความใด
“พระชายาเจ้าเพคะ ต่อไปนี้พวกเรานั้นต้องพบกันบ่อยๆแล้วนะเพคะ “
“คิก หลันเสวี่ย เจ้าเอ่ยวาจาแปลกประหลาดแล้ว พระชายาอันใดกัน ข้าก็คือสหายของเจ้าอยู่เช่นเคย “
“คิก จะได้อย่างไรกันเพคะ ฟ้าสูงแผ่นดินต้ำผู้ใดมิรู้กัน พระชายามีวาสนาเช่นนี้แล้ว ต่อไปหลันเสวี่ยผู้นี้จะต้องได้พึ่งพาพระชายาแล้วเพคะ มิแน่ว่าฉูหวางจะทรงโปรดพระองค์มาก ผู้ใดในหวยเหอก็รู้กันทั้งนั้นว่าฉูหวางนั้นจ้องมองแต่พระชายาเจ้านะเพคะ “
เจ้าหลิงหว่านพอใจจนคอตั้งขึ้นมาอย่างมิรู้ตน เรียกเอ่ยนามของหลันเสวี่ยอย่างมิให้เกียรตินางนัก หลันเสวี่ยแอบแลบลิ้นในใจตน คิดว่าสหายของนางผู้นี้ช่างดูง่ายเสียจริง ที่แท้นางก็ชอบคำเยินยอ สิ่งใดที่นางต้องการก็ปรนเปรอนางออกไป นี่ก็มิยากเย็
