เมื่อมาอยู่ที่เมืองหลวง เจ้าหลิงหว่านมีสหายเพียงผู้เดียวคือหยางฝุเหริน เช่นนั้นพระชายาแปดสกุลเจ้าจึงส่งเทียบเชิญให้หลันเสวี่ยนั้นมางานเลี้ยงน้ำชาที่วังรุ่งอรุณของฉูหวาง เมื่องานเลี้ยงถูกจัดขึ้นมาด้วยชายาแปด ชายาผู้อื่นจึงเพียงมานั่งประดับตกแต่งอยู่ไกลๆ มิมาร่วมวงสนทนาของพระชายาแปดที่ถูกโอบกอดอยู่ในอกของฉูหวาง
“คารวะฉูหวางและพระชายาแปดเพคะ “
“ อร่า หลันเสวี่ยเจ้ามาแล้ว ข้าล่ะคิดถึงเจ้าเสียจริงๆ”
พระชายาแปดลุกขึ้นไปจับประคองสหายและพากันมานั่งในโต๊ะเตี๊ยๆตัวหนึ่งที่ต่ำลงมา โดยที่ฉูหวางนั้นมีผู้คนคอยรินสุราและเอ่ยสนทนาด้วยอยู่ตลอด ฉูหวางในยามแรกก็มิได้ใส่ใจหยางฝุเหรินมากมายนัก แต่ทว่ายามที่สบดวงตาของนางเข้า ก็คล้ายว่ามองเห็นภาพลวงตาขึ้นมา ว่านางนั้นออดอ้อนเอาใจตนอยู่ในเรือลำน้อย
ฉูหวางสะบัดใบหน้าไปมาเบาๆ คิดในใจว่าตนเองนั้นติดกับดักของสตรีในเรือนตนเข้าแล้วแน่ แต่ทว่าใบหน้างดงามของหยางฝุเห
