หลันเสวี่ยกายสั่นไหวพาให้ใจของร่งฉีคิดมากขึ้นไปอีก จึงเร่งไต่ถามนางขึ้นมา
“เจ้าหมายความว่าอย่างไรกันหลันเสวี่ย เจ้าจะเอ่ยสิ่งใดกัน อย่าบอกนะว่าเจ้าหลงรักฉูหวางลงไปแล้ว “
ร่งฉีเอ่ยอย่างมิสบายใจนัก แต่ทว่าใบหน้าหวานน้ำตาหล่นลงมาและคว้ากอดคนจนแน่น เอ่ยคำหวานออกมา
“มิใช่ในชาตินี้แน่ๆ ในชาตินี้ข้านั้นอยู่เพื่อท่าน ตายเพื่อท่าน ข้าจะรักท่านไปจนผมหงอกขาว มิแปรเปลี่ยนใจแน่นอน “
“ฮึ่ม เช่นนั้นเจ้าจะบอกสิ่งใดกับข้ากัน หากเจ้ามิรักผู้อื่นจะร่ำไห้ออกมาเหมือนจะเร่งไปมีชู้รักได้อย่างไรกันหลันเสวี่ย เจ้าเอ่ยความจริงออกมานะ “
“ฮึ่ก ถ้าเอ่ยความจริงออกไปแล้วเจ้าจะกล่าวหาว่าข้าป่วยไข้หรือเป็นบ้าเล่า ท่านยังจะรับฟังเรื่องราวนี้อีกหรือ “
หลันเสวี่ยร่ำไห้ฟูมฟายขึ้นมา นางร่ำไห้แต่ทว่าโผกอดคนไปจนแน่น ร่งฉีขมวดคิ้วและถอนหายใจขึ้นมาก้มลงไปจุมพิตบนหน้าผากของนางและเอ่ยคำหวานออกไป
“หลันเสวี่ย ข้านั้นรักเจ้ามาก
