BAD - 6 นอนกับฉัน ?
1139 คำ
“ยัยน้ำมนต์เป็นไรนั่งตัวแข็งทื่อเชียว” ใบข้าวที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยถามฉัน
“ฉะ ฉันหนาวน่ะ”
“ใส่ชุดมาออกจะเซ็กซี่ถ้าฉันไม่เห็นแกเต้น จะงอนคอยดูเถอะ”
“แกจะบ้าหรอ ฉันเต้นไม่เป็น”
ระหว่างที่ฉันคุยกับใบข้าวอยู่พนักงานของคลับก็ชงเหล้ามาให้ พอแก้วมาวางตรงหน้ายัยข้าวก็หยิบแก้วขึ้นมาแล้วก็ยกแขนขึ้นสูง
“วันนี้เป็นวันดี เพื่อนของเราจะมีผัวแล้ว มาดื่มฉลองให้กับแอนนาหน่อยเร็ว”
“แกก็พูดอะไรออกมาน่ะ ฉันกับเขาก็แค่มาดื่มด้วยกัน” แอนนารีบพูดแก้ต่าง
“ค่า! อยู่มหาวิทยาลัยพูดว่าอะไรน้า…”
“ยัยข้าว!! แกหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“มาจ้ะชนแก้ว” ข้าวยื่นแก้วไปชนกับแอนนา จากนั้นก็หันมามองฉัน “น้ำมนต์จ้ะ มาชนแก้วจ้ะแกต้องหมดแก้วเลยนะ”
ไม่ต้องรอให้ฉันยกแก้วขึ้นใบข้าวเธอเอาแก้วมาชนแล้วก็บอกไนท์ต่อ
“ฉันไม่ชนแก้วกับนายหรอกนะ ไอ้ไนท์!”
“ใครอยากจะชนแก้วกับเธอ ยัยจอแบน”
“กรี๊ดดด! ไอ้ไนท์ไอ้ปากหมา นมฉันออกจะใหญ่โตขนาดนี้”
“พอเลยเลิกเถียงกันได้แล้ว เกรงใจผู้ชายของเพื่อนบ้างสิ” ฉันบอกใบข้าวกับไนท์ ที่ต้องพูดว่าผู้ชายของเพื่อนก็เพราะถ้าพูดชื่อออกไป เพื่อนของฉันจะพากันสงสัยว่าฉันรู้จักพี่ติณได้ยังไง
ตอนนี้พี่ติณเงียบไม่ได้พูดอะไร ฉันเองก็พยายามไม่สนใจ ตอนนี้สถานะของพี่ติณคือผู้ชายของเพื่อนฉัน และเรื่องระหว่างเรามันก็ไม่มีอะไรให้น่าจดจำอยู่แล้ว
“เจอกันครั้งที่สองแล้วแอนนายังไม่รู้จักชื่อคุณเลยนะคะ” แอนนาถามพี่ติณพร้อมกับโน้มใบหน้าลงไปซบไหล่แกร่ง
“ฉันชื่อติณ” พี่ติณตอบเสียงเย็นก่อนจะกระดกเหล้าหมดแก้ว
เมื่อรู้ตัวเองเผลอมองภาพตรงหน้า ฉันก็ต้องแก้ต่างด้วยการดื่มเหล้า จริงๆ ฉันไม่ใช่คนที่ดื่มไม่เป็นอะไรขนาดนั้น ก็เคยดื่มบ้างแต่มักจะถูกห้ามเวลาดื่ม
เมื่อก่อนมีผู้ชายคนหนึ่งเขาไม่ชอบให้ฉันดื่มเอามากๆ ถ้าเขาเห็นว่าฉันดื่มก็จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ผู้ชายที่ฉันพูดถึงเคยเป็นพี่ชายที่แสนดีของฉัน แต่ตอนนี้เขาได้หายสาบสูญไปจากความรู้สึกของฉันแล้ว เหลือไว้แต่ผู้ชายใจร้ายที่ชื่อ ‘ติณ’
“หนาวไหม เดี๋ยวถอดเสื้อให้คลุม” ไนท์หันมาถาม ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง
“อื้อ รบกวนด้วยนะไนท์” ฉันรีบพยักหน้าตอบเพราะแต่งตัวแบบนี้มันรู้สึกไม่ชิน ถ้ามีผ้าคลุมก็คงดี
ไนท์ถอดเสื้อออกมาให้ฉันคลุม พอรับเสื้อเสียงของแอนนาก็เอ่ยแซวขึ้นมาทันที
“นายนี่อ่อนโยนกับยัยน้ำมนต์คนเดียวจริงๆ ฉันกับยัยข้าวก็เป็นผู้หญิงนะไนท์”
“เธอสองคนมันแรด”
ที่ไนท์กล้าพูดแบบนั้นก็เพราะสนิทกันมากๆ อีกอย่างแอนนากับใบข้าวก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร
เวลาผ่านไปประมาณเกือบสองชั่วโมงที่นั่งดื่ม ฉันเองก็เริ่มมึนหัวแล้วเพราะดื่มไปหลายแก้ว ตอนนี้ไม่รู้ว่าพี่ติณไปไหน เขาหายไปจากโต๊ะครู่ใหญ่แล้วแหละ
แต่ก็ดี ไม่เห็นหน้าเขาทำทำให้ฉันรู้สึกคลายความอึดอัดได้บ้าง เพราะเวลาที่พี่ติณนั่งอยู่ด้วยมันรู้สึกเหมือนว่ากำลังถูกจ้องมองตลอดเวลา
“แอนนาพาฉันไปเข้าห้องน้ำหน่อย” ใบข้าวชวนแอนนา
“ขี้เกียจ! ทำไมแกไม่ชวนยับน้ำมนต์ไป”
“น้ำมนต์ดื่มไปหลายแก้วแล้ว ขืนให้พาไปจะเดินไปถึงห้องน้ำสักทีไหม แกก็รู้ว่าเพื่อนคออ่อน”
“อ่าๆ จะไปก็ลุกขึ้นสิ”
“น้ำมนต์เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ก่อนจะลุกขึ้นไปใบข้าวได้หันมาบอก ฉันจึงพยักหน้าตอบรับรู้แทนคำพูด
พอใบข้าวกับแอนนาลุกขึ้นไปแล้วก็เหลือแค่ฉันกับไนท์
“นั่งคนเดียวได้ไหม เดี๋ยวฉันจะไปสูบบุหรี่” ไนท์หันหน้ามาถาม ฉันเองก็รู้สึกหวั่นๆ กลัวพี่ติณจะกลับมาตอนที่ทุกคนไม่อยู่โต๊ะ แต่ฉันคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง
“อื้อได้สิ” ฉันบอกไนท์ ก่อนที่ไนท์จะลุกขึ้นเดินไปหาที่สูบบุหรี่
พอนั่งคนเดียวมันรู้สึกเคว้งไปเลย ผู้คนในคลับวันนี้ค่อนข้างเยอะ เรียกได้ว่าแออัดกันเลยทีเดียว แต่ตรงโซนที่ฉันนั่งจะไม่มีใครเข้ามาวุ่นวาย แถมยังมีการ์ดร่างใหญ่ยืนคุมด้วย
“เพื่อนไปไหนกันหมด”
เฮือก! ฉันที่เอาแต่ก้มหน้าเมื่อได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นก็ทำให้ใจหล่นมาอยู่ที่ตาตุ่มทันที
ทำไมนะ ทำไมต้องกลับมาที่โต๊ะตอนฉันอยู่คนเดียวด้วย
“ขะ เข้าห้องน้ำค่ะ”
“ไม่คิดจะทักฉันเลยหรือไง หรือว่าวันนั้นฉันทำให้เธอไม่ประทับใจ ให้ฉันแก้มืออีกครั้งไหม หื้ม….” พี่ติณพูดบ้าอะไร ตอนเพื่อนฉันอยู่เขาเป็นคนเงียบขรึม แต่พออยู่กับฉันสองคนเขากลับพูดอะไรบ้าๆ ออกมา
“หนูจะไปห้องน้ำ”
พูดจบฉันก็ลุกขึ้น จากนั้นก็ก้าวขาเดิน แต่ด้วยความที่มึนหัวเป็นทุนเดิมบวกกับลุกขึ้นเร็วเกินไป ทำให้ร่างของฉันเซแล้วเอนตัวล้มลง
“อร้าย!!”
ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้าย ที่มีตั้งเยอะฉันกลับล้มลงไปบนตักของพี่ติณซะได้ บ้าที่สุด!
“ปะ ปล่อยนะคะ” ฉันเริ่มดิ้นแรงๆ เมื่อพี่ติณโอบเอวไว้ไม่ยอมปล่อย
“คืนนี้มานอนกับฉัน แล้วฉันจะปล่อย”
“นะ ไหนบอกว่าแค่ครั้งนั้นไงคะ” พอถามออกไป สายตาของฉันก็เหลือบเห็นแอนนากับใบข้าวกำลังเดินมาทางนี้พอดี ฉันจึงเริ่มดิ้นแรงๆ เพราะกลัวแอนนาเห็นเข้า
“พี่ติณปล่อยนะ แอนนากำลังมาที่โต๊ะ”
“แล้วยังไง ถ้าเธอไม่บอกว่าจะยอมไปนอนกับฉัน ฉันก็ไม่ปล่อย” พี่ติณตอบแบบไม่สนใจว่าแอนนาจะมาเห็นเลย แล้วฉันเลือกอะไรได้บ้าง ถ้าแอนนามาเห็นต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ
“ก็ได้ค่ะ หนูตกลง”
สิ้นสุดคำพูดของฉันพี่ติณก็ยอมปล่อยวงแขนแกร่งที่โอบเอวฉันออก
- ผู้เขียน
