หมับ! จู่ๆ พี่ติณก็กระชากแขนฉันให้ลุกขึ้น ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าฉันป่วยขนาดนี้ แล้วเขาทำไมต้องทำรุนแรงด้วย
“พี่ติณหนูปวดหัว”
“ฉันบอกให้กินยา”
“ก็หนูบอกว่าไม่กินไง!!” ครั้งนี้ฉันตวาดใส่หน้าพี่ติณอย่างเหลืออด เขามันบ้าอำนาจดีแต่ออกคำสั่ง
พี่ติณพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เขาจ้องหน้าฉันเขม็งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบเอาขวดน้ำออกมา
“จะทำอะไรคะ”
“ก็ป้อนยาเธอไง” น้ำเสียงที่บอกมันไม่ได้อ่อนโยนเลยสักนิด พูดแบบนั้นใครจะอยากกินกันล่ะ
“บอกแล้วไงว่าไม่กินๆๆๆๆๆๆ” ฉันพูดรัวๆ อย่างหงุดหงิด คนยิ่งปวดหัว ง่วงก็ง่วงจะอะไรกับฉันนักหนาก็ไม่รู้
พี่ติณไม่ได้โต้ตอบอะไร เขาหยิบแผงยาขึ้นมาแล้วแกะเอาเม็ดยาออก จากนั้นก็เปิดฝาขวดน้ำ พี่ติณขึ้นมาบนเตียง เขาใช้มือบีบแก้มของฉันแล้วยัดเม็ดยาเข้ามาในปาก พอจะเอาน้ำกรอกตามฉันก็รีบสะบัดหน้าหนีทันที
“ห้ามคาย!!” พี่ติณชี้นิ้วสั่งเสียงแข็งเมื่อเห็นว่
