“ตกใจขนาดนั้นเลยหรอครับที่เห็นพี่” พอเห็นว่าฉันเงียบพี่วินก็ถามต่อ
“หนูแค่ไม่คิดว่าจะเจอพี่วินน่ะค่ะ”
“พี่มากับเพื่อนน่ะครับ น้ำมนต์โอเคหรือเปล่าทำไมพี่รู้สึกว่าแปลกๆ ไป”
“…ค่ะ”
“ถ้าไม่อยากให้พี่ยุ่งพี่ก็จะไม่ยุ่ง เที่ยวกับเพื่อนให้สนุกนะครับ” พี่วินยิ้มจางๆ ให้ฉันก่อนจะเดินเข้าไปในร้านเหล้า ฉันดูออกว่าสีหน้าแบบนั้นของพี่วินคงเฟลเอามากๆ
พอพี่วินเดินไปฉันก็เพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่าถือสายพี่ติณเอาไว้จึงรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู นึกว่าเขาจะตัดสายไปแล้วแต่เปล่าเลยพี่ติณยังถือสายรออยู่
ฉันเอาโทรศัพท์มาแนบกับหูแล้วนิ่งฟังครู่หนึ่ง พอเห็นว่าปลายสายเงียบจึงพูด
( พะ พี่ติณคะ )
( อยู่ที่ไหน ) พี่ติณกดเสียงต่ำถาม พอฉันเงียบเขาก็ถามต่อ ( รอบนี้คงไม่ตอบว่าอยู่บ้าน )
( หนูอยู่ร้านเหล้าค่ะ ) ฉันยอมรับออกไปตรงๆ เพราะยังไงพี่ติณก็ต้องรู้อยู่แล้ว
( ร้านอยู่ที่ไหนฉันจะไปรับ )
( หนูเอารถมา….)
(
