ฉันเดินกลับเข้ามาในบ้านด้วยความสับสน ทั้งที่พี่ติณเคยพูดว่าเขาจะไม่ยุ่งกับฉันอีก แล้วทำไมตอนนี้เขาถึงเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตของฉันมากขนาดนี้
“น้ำมนต์ลูก” แม่นั่งรออยู่กับพ่อ และแม่ก็กำลังร้องไห้อยู่ด้วย มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจทำอะไรโง่ๆ ลงไป
“แม่รู้เรื่องที่น่าอับอายของหนูแล้วใช่ไหมคะ”
แม่ไม่ได้ตอบอะไรเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้โดยมีพ่อปลอบอยู่ข้างๆ
“ยังไงก็เกิดเรื่องขึ้นมาแล้ว เรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้หรอกนะคุณ”
“แม่หนูขอโทษ”
ฉันเดินไปหาแม่แล้วนั่งคุกเข้าลงตรงหน้า จากนั้นก็ก้มลงกราบทั้งพ่อและแม่ ก่อนที่พ่อจะดึงตัวฉันไปกอดแม่เองก็กอดฉันด้วย เราทั้งสามคนกอดกันร้องไห้
หากย้อนเวลากลับไปได้วันนั้นฉันจะไปไม่หาพี่ติณ จะไม่เอาตัวเองไปแลกแบบนั้น…เพราะวันนี้การตัดสินใจโง่ๆ ของฉันมันทำให้พ่อกับแม่ต้องเสียใจ
“จะเอายังไงต่อดีคะคุณ ถ้าจะให้ลูกไปอยู่กับตาติณฉันไม่ยอมหรอกนะคะ”
“
