“ห้ามผิดคำพูดนะคะ” ฉันย้ำอีกครั้ง เพราะมั่นใจว่าถ้าทุกอย่างถูกคลี่คลาย ชีวิตของฉันก็จะเป็นอิสระ
“ฉันพูดคำไหนคำนั้น”
ได้ยินพี่ติณยืนยันแบบนี้ก็ทำให้โล่งอกขึ้นมาหน่อย จริงอยู่ที่ฉันเคยลังเลกับความรู้สึกของตัวเอง แต่ต่อให้ชอบมากแค่ไหนฉันก็ไม่อยากถูกทำร้ายความรู้สึกไปเรื่อยๆ
“ไม่กินข้าวหรือไง” พี่ติณถามขึ้นมาขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกไปจากตรงนี้
“หนูแบ่งส่วนของตัวเองไว้ไปกินที่ห้องแล้วค่ะ”
“นั่งลง” พอจะเดินอีกก้าวพี่ติณก็ออกคำสั่ง ฉันจึงหันมองหน้าเขาอีกครั้งอย่างแปลกใจ “…คะ ?”
“ฉันบอกให้เธอนั่งลง” ถึงจะงุนงงแต่ฉันก็ยอมนั่งลงตามคำสั่งของเขาอยู่ดี
“จนกว่าฉันจะกินข้าวเสร็จ เธอห้ามลุกไปไหน”
เกินไปแล้ว! ฉันก็หิวเป็นเหมือนกันนะ วันทั้งวันยังไม่ได้กินอะไรเลยด้วย จะมาให้นั่งดูตัวเองกินแบบนี้หรือไง
ฉันทำได้แค่บ่นในใจเพราะสุดท้ายแล้วก็ต้องนั่งรอพี่ติณอยู่ดี
“ฝีมือดีขึ้นนี่ ก่อนหน้านี้รสชา
