“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” ริสาเดินออกมาจากห้องทำงานของบาร์ตันก็มองทุกคนอย่างงงๆก่อนจะนั่งลงข้างวิคตอเรีย
“ออกมาทำไม? เดินไหวเหรอ” บาร์ตันหันไปพูดเสียงนุ่มกับริสาก่อนจะนั่งลงข้างๆด้วย แล้วปล่อยให้กระทิงรับมือกับจอห์นคนเดียว
...แต่จริงๆแล้วก็คงไม่ยากเท่าไหร่หรอกเพราะจอห์นไม่ใช่คนสู้คนอยู่แล้ว
“พอได้แล้วน่า ...กระทิงปล่อยมือ” เขาทำตามที่เธอสั่งแต่โดยดีและไม่ลืมที่จะให้ลูกน้องลากจอห์นไปโยนไว้หน้าร้านก่อนที่ตัวเองจะกระแทกก้นนั่งลงบนเบาะอย่างแรง
“เดี๋ยวปวดก้นอย่ามาบอกให้นวดล่ะ” วิคพูดแซวกระทิงขำๆแต่เหมือนว่าคนตัวโตไม่รับมุขด้วย เขาหยิบแก้วเหล้ากระดกดื่มเหมือนกับน้ำเปล่า
“กระทิงโมโหอะไรเหรอครับ” บาร์ตันชะโงกหน้ามายิ้มหวานใส่วิคจนตัวเขาแทบจะเกยกับริสาอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือเปล่าเนี่ย
“เสือก!” เขาตอบกลับบาร์ตันมาแค่นั้นก่อนจะนั่งดื่มอย่างต่อเนื่องและหนักหน่วง
“เพลงนี้ฉันชอบ!” ริสารีบลุกแล้วเ
