“วันนี้ไม่ไปได้ไปด้วยนะครับ” กระทิงจูบที่หน้าผากของร่างบางที่นอนสลบอยู่ในผ้าห่มอย่างทนุถนอม เมื่อวานหลังจากกินข้าวเสร็จเขาก็จับเธอกินต่ออีกหลายยกจนเกือบเช้า ทำเอาเธอไม่มีแรงที่จะลุกหนีไปไหนเลย
“อื้อ ไปไหน” มือบางเอื้อมมาจับปลายเสื้อเขาเบาๆถ้าจะสะบัดออกก็คงหลุดแต่กระทิงเลือกที่จะนั่งลงข้างเตียงแล้วจูบที่ไหล่เปลือยหลายๆครั้งจนเจ้าของไหล่ส่งเสียงอย่างขัดใจ
“วันนี้เข้าบริษัทน่ะสิ ...เดี๋ยวให้พวกลูกน้องพาไปกองถ่ายนะถ้าเฮียกลับมาทันก็จะพาไปเอง” วิคพยักหน้าทั้งที่ตายังปิดอยู่ กระทิงเห็นแบบนั้นก็เอามือขยี้ผมเธอก่อนจะเดินออกจากห้องไป
โดยไม่ลืมกำชับว่าห้ามให้ใครเข้าไปในห้องเด็ดขาดจนกว่าวิคจะออกมาเอง ถ้าใครฝ่าฝืนคำสั่งพวกมันไม่ตายดีแน่
“นายครับ ผู้จัดการคุณมายามารอที่บริษัทตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ” กระทิงแสยะยิ้มมุมปากอย่างสมเพชก่อนจะลงจากรถไปเจอกับคนที่คุ้นเคย
“สะ สวัสดีค่ะคุณกระทิง” เฟยคือผู้จั
