“เหนื่อยไหมเฮีย?” ฉันเอ่ยถามเฮียไกด์ที่กำลังมุดเข้าไปใต้ท้องรถอยู่ตอนนี้ และเป็นแบบนี้มาหลายวันละ
“เหนื่อยสิแต่มันต้องทำ” พี่เต้กับพี่นิคเขาต้องไปทำงานแล้วค่ะ ทำแบบจริงจังจะเข้ามาก็ต่อเมื่อว่างเท่านั้นเอง ที่ร้านจึงเหลือแค่ไอ้ฟลุ๊คกับเฮียสองคน
“เฮียน่าจะรับคนเพิ่มเนอะ แบบนี้ทำไม่ไหวหรอกไหนจะส่งของอีก”
“รับแหละแต่มันยังไม่เจอคนที่ซื่อสัตย์และถูกชะตาเท่านั้นเอง”
“ซื่อสัตย์พอเข้าใจแต่ไอ้ถูกชะตานี่มันเป็นยังไงเหรอ?”
“บอกไม่ถูก เอาเป็นว่ายังไม่เจอคนคนนั้นก็พอ”
เป็นอีกหนึ่งวันที่รู้สึกเบื่อมากกว่าปกติ ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ดูท่าทางแล้วคงต้องออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง
“เฮีย คืนนี้หนูไปร้านเจ้ม่านนะ”
“จะไปกับใคร? เพราะกูยังไม่ว่างเลย”
“งั้น...ไปกับไอ้ภามได้ไหม?”
“มั่นใจแค่ไหนว่าดูแลตัวเองได้และจะไม่เละเทะเหมือนคราวที่แล้วอีก” ไม่พูดเปล่าเขายังเบือนหน้ามามองฉันอีกด้วย แววตาคือแบบถ้าคำตอบ
