หนึ่งปีผ่านไป...
เป็นหนึ่งปีที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากถ้าเทียบกับเมื่อก่อน เฮียไกด์สอนให้ฉันเรียนรู้การเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ทั้งใจเย็นและรอบคอบในทุกเรื่องของชีวิต ถ้าจะบอกว่าพวกเราเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของกันและกันก็ใช่แหละ แม้บางครั้งจะไม่เข้าใจกันบ้างแต่ฉันก็อยากให้เขาเป็นอีกคนที่อยู่ข้างฉันไปทุกช่วงการเติบโต
“แม่จะไปตลาด แนนอยากกินอะไรไหม” นี่ก็เป็นอีกคนที่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเปลี่ยน...และเอาความอบอุ่น เอาความรักมาโอบกอดฉันแทนความผิดของตัวเองในอดีต
“ไม่ล่ะ แม่อยากทำอะไรก็ซื้อมาเลย” ขอพื้นที่อวดหน่อยว่าแม่ฉันทำกับข้าวเก่งนะคะแถมอร่อยด้วย ที่สำคัญเลยตอนนี้เป็นแม่ครัวให้กับโรงแรมแห่งหนึ่ง “แม่ยังไม่บอกหนูเลยนะว่าไปเป็นแม่ครัวที่นั่นได้ยังไง” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันถามค่ะ และทุกครั้งก็ไม่เคยได้คำตอบสักที
“ถ้าบอกแล้วจะโกรธไหม?”
“ทำไมถามแบบนี้ล่ะ”
“ต้องถามสิเพราะเอ็งเป็นลู
