“เฮ้ย! พล!....ฉันยังไม่ทันได้รับปากเลยนะเว้ย!” สมิงโวยวายใส่โทรศัพท์ที่เพิ่งถูกเพื่อนตัดสายใส่
“ไหนคุณบอกไม่รู้คะว่าพลไปไหน เดี๋ยวนี้คุณโกหกฉันเหรอสมิง” เมลดายืนเท้าสะเอวถามอย่างเอาเรื่อง
“ผมเปล่านะเมย์ ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกัน” สมิงตีหน้าสื่อยืนยันคำตอบเดิม
“ก็ได้ คุณไม่รู้ก็ไม่รู้ ฉันกลับละ”
“เฮ้ย! หวังว่าคุณจะไม่ตามไอ้พลไปนะ” สมิงถามอย่างกังวล
“คุณคิดถูกแล้วสมิง ไปแล้วนะ บ๊าย! ”
“ฉันไม่รู้จะช่วยแกยังไงแล้วไอ้พล เรื่องนี้ตัวใครตัวมัน เพราะแกก็ยังโยนเรื่องไร้สาระให้ไปหายัยเด็กพูดมากนั้นอีก ถามฉันสักคำไหมว่าอยากไปไหม ไอ้เพื่อนบ้า นายกลับมาเมื่อไหร่ฉันจะลาออกไปทำสวนที่บ้านแล้ว ไม่ทำมันแล้วงานเป็นคนสนิทแกนิ” สมิงได้แต่บ่นคนเดียวในห้อง แล้วหน้าของแม่สาวน้อยที่บ่นถึงก็ลอยเข้ามาในหัวอย่างประหลาด
“บ้าแล้ว! บ้าไปแล้วแก”
ส่ายหัวแรงๆ เพื่อให้ภาพของมิราตรีที่ยิ้มหัวเราะออกไปจากความคิดตน แต่ทำไป
