เช้าวันนี้อากาศไม่แจ่มใสเท่าไหร่ ฝนตกตั้งแต่เช้ามืด จนตอนนี้แปดโมงเช้าแล้วก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย ร่างสองร่างจึงได้แต่นอนตระกองกอดกันบนเตียง แม้คนตัวเล็กในอ้อมแขนจะดิ้นตลอดเวลาก็ตาม แต่เขาเต็มใจที่จะบังคับขืนใจหญิงสาว
“เรามาคุยกันดีๆ ได้ไหมปิ่น”
ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เขาชอบนะ ชอบที่มีเธออยู่ด้วยแบบนี้ ไม่อยากจาก ไม่อยากห่าง ไม่อยากไปทำงานเลย วันนี้ตั้งแต่เช้ามืดเลยโทรสั่งงานกับสมิงตั้งแต่เช้าว่าตนจะไม่ไปทำงาน แต่จะพาคนตัวเล็กคนนี้ไปเที่ยวต่างจังหวัดสักหนึ่งอาทิตย์
“ทำไมฉันต้องพูดดีกับคนที่ข่มขืนฉันด้วย” ตอบกลับเสียงแข็ง พร้อมกับพยายามแกะมือใหญ่ของเขาออกจากเอวตน
“ฉันไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้เลยนะปิ่น ฉันอยากอยู่กับเธอแบบนี้ตลอดวันตลอดคืน และตลอดชีวิตเลยนะ”
ขุนพลไม่อยากเก็บเอาคำพูดของคนตัวเล็กมาใส่อารมณ์ เพราะเขารู้ว่าจริงๆ แล้วเธอไม่ได้เกลียดตนหรอก แต่เธออยากประชดให้เขาโกรธเฉยๆ
เงี
