ความทรงจำที่อยากลืม

1681 คำ

สองสัปดาห์ต่อมา เอื้อมดาวมองบ้านฝั่งตรงข้าม เพียงเสี้ยวนาทีก็ตัดสินใจขึ้นรถที่จอดรออยู่ วันนี้เธอต้องเดินทางกลับกรุงเทพแล้ว โดยมีคนของที่บ้านขับรถไปส่ง เพราะออกเดินทางตั้งแต่เช้ามืด จึงไม่อยากให้ใครลำบากมาส่ง รวมทั้งพ่อกับแม่ด้วย เธอตัดสินใจว่าจะตั้งรกรากอยู่ที่กรุงเทพ เพราะหวาดกลัวกับอดีตที่เกิดขึ้นที่นี่ แต่ก็ไม่คิดจะลืมกำพืดตัวเอง ก็คงแวะเวียนกลับมาบ้านบ้าง แต่ให้อยู่ลงรากที่นี่ เธอไม่เอา เอี๊ยด! เสียงล้อรถบดกับถนนทั้งที่เพิ่งออกตัว พร้อมกับร่างที่เซถลาไปด้านหน้า หัวชนเข้ากับคอนโทรลรถจังเบ้อเร่อ เพราะยังไม่ทันได้คาดเข็มขัดนิรภัย ดีดตัวกลับไปนั่งที่เบาะ หันหน้าไปมองเงาตะคุ่มข้างตัวรถ ไม่กล้าเปิดออกไปเพราะกลัวจะเป็นผีมากกว่าคน “ผีหรือเปล่าครับหนูเอื้อม” “ลุงอย่าพูดอย่างนี้สิคะ เอื้อมกลัวนะ เมื่อกี้ลุงชนหรือเปล่าเนี่ย” “เปล่านะครับ” ลุงทินส่ายหน้าระรัวด้วยกลัวตัวเองผิด ไม่มั่

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม