EP:4
1032 คำ
สนามแข่ง
"มึงมองหาอะไร"
"เปล่า!"
อยู่ไหนวะมาตั้งนานยังไม่เห็นเลยที่ผมพูดถึงไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับก็ยัยเด็กเสิร์ฟหน้าสวยนมโตคนนั้นแหละภาพนมใหญ่ๆยังติดตาจนผมอยากพิสูจน์ว่าของจริงหรือของปลอม
"สายตาสอดส่องแปลกๆนะมึงอ่ะ"
"แปลกอะไร! ผมปกติดี"
ผมตอบเฮียมันกลับไปตั้งแต่มีเมียนี่จู้จี้จุกจิกขี้สงสัยขึ้นเยอะเลยครับเฮียฟาโรห์
"ที่คาสิโนมีปัญหาอะไรไหม!"
"ปกติดีไม่มีปัญหาอะไรผมเอาอยู่เฮียก็รู้"
"เอาอยู่หรือเอาทุกอย่างเดือนนี้มึงเอาพนักงานในบ่อนไปกี่คนแล้ว"
นอกจากจะได้เป็นพ่อคนแล้วเพราะตอนนี้เมียท้องเฮียฟาโรห์แม่งยังทำตัวเหมือนพ่อผมไปทุกวันทุกวันแล้วครับ
"ผมก็เช็คของไง เช็คตามปกติ"
"เบาได้เบานะไอ้พีทอายุไม่ใช่น้อยๆแล้วหัดจริงจังกับใครสักคนซะบ้าง"
"นี่เรียกมาบ่นหรือเรียกมาคุยงานเอาดีๆ"
ผมชักสงสัยแล้วครับว่าวันนี้เฮียแม่งเรียกผมมาด่ามากกว่าเรียกมาคุยงานด้วย ไอ้ลีไม่อยู่ก็งี้แหละเครียดก็มาลงที่ผม
"มึงรู้แล้วใช่ไหมที่กูจะให้เพลงพัก"
"อือ! ไอ้ลีบอกแล้วก่อนที่มันจะไปฮ่องกง"
เรื่องนี้ผมรู้จากไอ้ลีแล้วครับแต่ที่ไม่รู้คือใครจะมาทำแทนในหน้าที่ๆเพลงขวัญรับผิดชอบอยู่ตอนนี้ท้องไงเฮียไม่ประคบประหงมอย่างกับไข่ในหินไม่คิดเลยนะครับว่าวันหนึ่งเฮียฟาโรห์จะมีลูกมีเมียกับเขา
"มึงไปหามา!"
"ห่ะ!! หา หาอะไร"
"ก็หาคนมาทำงานแทนเมียกูไงเอาที่ไว้ใจได้"
ฉิบหายผมก็อุตส่าห์คิดว่าเฮียกับไอ้ลีแม่งหาไว้แล้วไงทำไมหวยแม่งออกที่ผมวะ
"ผมจะไปหาที่ไหนวะเฮียคนทำบัญชีนะไม่ใช่โคโยตี้"
จริงนะครับให้ผมหาโคโยตี้ยังง่ายกว่าพนักงานที่มีความรู้แบบนี้เพราะวังวนของชายลั้นลาอย่างผมก็มีแค่นี้แหละครับ
"แต่มึงต้องทำงานด้วยกันมึงหาเองนั่นแหละดีแล้ว"
ทำไมเฮียแม่งไม่เข้าใจผมเลยวะ ไอ้ลีไงเรื่องนี้ต้องไอ้ลีคนเดียวเท่านั้นเรื่องใช้สมองเรื่องหาคนมีความรู้ก็ต้องให้คนมีความรู้อย่างไอ้ลีหา
"ให้ไอ้ลีหา! เชื่อผม คนอย่างไอ้ลีหาได้ชัวร์"
โยนให้ไอ้ลีเลยครับงานนี้ผมจะไม่ยุ่งเด็ดขาดผมไม่มีปัญญาหาหรอกครับคนฉลาดๆแบบนั้น
"ไอ้ลีมันอยู่ฮ่องกงมึงก็รู้จะให้มันหาได้ยังไง"
"รอมันกลับมาไง อีกวันสองวันมันก็มาแล้วผมไม่รีบ"
ผมไม่รีบจริงๆนะครับรอได้ ไอ้ลีมันพาแม่น้องเพลงก็แม่เลี้ยงมันนั่นแหละไปผ่าตัดตาที่ฮ่องกงเป็นเดือนละอีกสองวันมันก็กลับมาแล้วงานนี้ให้ไอ้ลีนั่นแหละครับถูกแล้ว
"ระหว่างที่รอมันมึงก็หาก่อนเผื่อเจอที่ถูกใจแล้วทำงานเข้ากันได้"
"แต่ว่า..."
"ไม่มีแต่!! ไปทำตามที่กูบอกหัดทำตัวให้เป็นประโยชน์บ้างไม่ใช่วันๆหมกมุ่นแต่เรื่องบนเตียง กูกลับละเห็นหน้ามึงแล้วเวียนหัว"
อะไรวะมาถึงสั่งๆบ่นๆแล้วก็ไปเฉยอ่ะ แต่เสียใจผมไม่ทำหรอกไอ้ลีเพื่อนรักเท่านั้นครับงานนี้แล้วตอนนี้เฮียก็กลับแล้วผมจะรออะไรล่ะครับกลับไปนอนดีกว่าวันนี้อยากเป็นเด็กอนามัยนอนเร็วสักวันนอนเร็วของผมตอนนี้ก็ตีหนึ่งอ่ะครับเพราะปกตินอนเช้าเลย
วี้ดๆ วิ้วววว
แล้วในตอนที่ผมเดินผิวปากควงกุญแจรถเดินไปที่จอดรถผมก็เจอพนักงานเสิร์ฟสองคนผมจำได้ว่าเป็นเพื่อนยัยเด็กเสิร์ฟนมโตนั่นครับแต่ว่ายัยนั่นไปไหนทำไมไม่เห็นวะ
"เดี๋ยว! สองคนนั้นน่ะมานี่ดิ"
ว่าแล้วผมก็เรียกสองคนนั่นให้เดินมาหาครับจะถามสักหน่อยเพื่อนไปไหนผมก็แปลกใจเหมือนกันนะครับว่าทำไมผมถึงได้สนใจเด็กคนนี้นักก็คงจะเป็นเพราะนมใหญ่ๆนั่นแหละครับ
"คุณพีทเรียกพวกเรามีอะไรเหรอคะ"
"เพื่อนพวกเธออีกคนน่ะที่มาด่าฉันวันนั้น..ไปไหน"
พอผมถามแบบนี้สองคนนั้นก็ถึงกับหน้าเสียเลยครับทำไมวะผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยแค่ถามเอง
"คะ..คือน้ำหวานไม่มาทำงานที่นี่แล้วค่ะ"
พอได้ยินคำตอบของเพื่อนเด็กนั่นผมถึงกับขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจเลยครับ ไม่มาทำงานทำไมวะ
"ไม่มาทำแล้ว หมายความว่าไง"
ผมถามสองคนนั้นออกไปก็อยากรู้ครับว่าทำไมถึงไม่มาทำงาน
"หวานมันได้งานใหม่น่ะค่ะ ไหนๆมันก็ออกไปแล้วคุณพี่อย่าเอาเรื่องน้ำหวานมันเลยนะคะ"
เพื่อนยัยนั่นที่เป็นกระเทยพูดกับผมขึ้นมา เอาเรื่องอะไรวะผมนี่นะจะเอาเรื่องใครบอกว่าผมอยากเอาเรื่องผมอยากเอาอย่างอื่นต่างหากว่าแต่ชื่อน้ำหวานเหรอวะอยากรู้จังว่าจะหวานสมชื่อไหมน๊าา
"ใครบอกว่าฉันจะเอาเรื่องเพื่อนพวกเธอถ้าเกิดว่าที่ไม่มาทำงานเพราะว่ากลัวฉันเอาเรื่องไปบอกเพื่อนพวกเธอซะฉันไม่เอาเรื่องอะไรหรอกจะกลับมาทำงานต่อก็ได้นะ ไปได้ล่ะถามแค่นี้แหละ"
พอได้ยินผมพูดแบบนี้สองคนนั้นก็เหมือนทำหน้างงครับแต่ก็ถอยออกไป ชื่อน้ำหวานงั้นเหรอวะน้ำหวานเราจะได้เจอกันอีกไหมนะ
- ผู้เขียน
