EP:5
1060 คำ
ห้างสรรพสินค้า
“อีกตั้งสองวันจะได้ไปทำงานอยู่เฉยๆแบบนี้ก็น่าเบื่อเหมือนกันนะชีวิตฉัน”
ฉันพูดกับตัวเองคนเดียวก็ตอนนี้ฉันมาเดินห้างคนเดียวน่ะสิคะปุยฝ้ายกับอะตอมมันยังไม่ตื่นเพราะพวกมันทำงานกลางคืนไงส่วนฉันหลังจากที่เพลงขวัญจะให้ไปทำงานแทนฉันก็ไม่ได้ไปทำงานเสิรฟที่สนามแล้ว
ว่างงานมาวันสองวันแล้วค่ะวันนี้ก็เลยออกมาเดินห้างชิลๆ แต่มาคนเดียวมันก็เบื่อๆ เซ็งๆอ่ะฉันว่าฉันเดินไปร้านกาแฟหากาแฟเย็นๆ กินสักแก้วแล้วนั่งเล่นชิลๆแถวนั้นดีกว่า
“สวัสดีค่ะรับอะไรดีคะ”
“เอาคา...”
“คาปูชิโน่เย็นหวานน้อยครับ”
เสียงนี่มัน! ในตอนที่ฉันกำลังจะสั่งกาแฟกับพนักงาน อยู่ ๆ ก็มีเสียงที่ฉันคุ้นเคยสั่งแทรกขึ้นมาซะก่อนแล้วเมนูที่สั่งก็เป็นเมนูที่ฉันกินประจำ
“เตอร์!!”
“ครับ! เตอร์เอง”
หึ!! รู้แล้วใช่ไหมล่ะคะว่าใคร ก็ผู้ชายคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนเก่าฉันนั่นแหละค่ะหลังจากที่มาบอกเลิกฉันนี่ก็เกือบอาทิตย์แล้วที่ไม่เคยได้เจอกันแล้วฉันเองก็ไม่ได้อยากเจอด้วย ว่าแล้วฉันเดินออกไปจากตรงนี้ดีกว่าค่ะไม่กงไม่กินมันแล้วกาแฟ
หมับ!!
“เดี๋ยวหวาน”
พอฉันเดินเลี่ยงออกมาเตอร์มันก็วิ่งตามมาแล้วคว้าแขนฉันไว้ค่ะจะอะไรกับฉันอีกคะบอกเลยคนอย่างฉันเจ็บแล้วจำไม่อาลัยอาวรณ์หรอกนะ
“เอามือสกปรกของนายออกไป”
“หวาน...คุยกันดีๆไม่ได้เหรออย่างน้อยเรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ”
เพี้ยะ!!!
เพื่อนงั้นเหรอ ขอสักทีเถอะค่ะวันนั้นมัวแต่ร้องไห้เสียใจไม่ได้ตบวันนี้เดินเข้ามาหาฝ่ามือพิฆาตของฉันเองบอกไว้ก่อนฉันน่ะมือหนัก ใครอยากเป็นเพื่อนด้วยไม่ทราบแค่หน้าฉันก็ไม่อยากจะมองแล้ว
“หวาน!!”
“อย่ามาตะคอกใส่ฉัน”
ฉันชี้หน้าแล้วพูดคำนี้ใส่ไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนี้ทันทีที่มันตะคอกชื่อฉันเสียงดังคงไม่พอใจมั้งคะที่โดนฉันตบ
“คนจะเข้ามาคุยด้วยดีๆ ทำไมต้องตบกันด้วยวะ”
“แค่นี้มันอย่างน้อยไปกับคนเฮงซวยอย่างแก ชาตินี้ขออย่าได้พบได้เจอกันอีกเลยแล้วจะกรวดน้ำให้บ่อยๆนะ”
พูดจบฉันก็รีบเดินหนีออกมาจากตรงนั้นเลยค่ะมันจะซวยอะไรขนาดนี้อุตส่าห์มีใจอยากออกมาเดินเล่นดันมาเจออะไรก็ไม่รู้
ตุบ!!
"โอ้ย.."
"ขอโทษค่ะ"
เห็นไหมฉันบอกว่าวันนี้ก็ซวยจริงๆก็หลังจากเดินหนีไอ้เตอร์มาฉันก็มาเดินชนใครเขาเข้าก็ไม่รู้ฉันไม่ทันมองน่ะค่ะรีบเดินหนีไอ้เตอร์มัน
"ตาบอดรึไงชนมาได้"
อือหือ!! ขอเงยหน้าดูหน้าหน่อยเถอะค่ะขอโทษแล้วยังมาพูดแบบนี้ใส่บอกเลยคนอย่างอีหวานไม่ยอม
"นี่คุณ..."
พอเงยหน้าขึ้นไปมองฉันก็นิ่งไปเลยค่ะไม่ใช่กลัวหรือตกใจผู้หญิงคนที่ด่าฉันหรอกนะคะฉันตกใจคนที่ยืนข้างๆเธอตอนนี้มากกว่ายิ่งเห็นหน้าเขาฉันก็ยิ่งนึกถึงคำพูดของปุยฝ้ายกับอะตอมในวันที่ฉันเมาแล้วทำวีรกรรมเอาไว้ โอ้ย!! อะไรมันจะซวยขนาดนี้
"เธอ!!"
"ขอโทษนะที่ชนฉันขอตัวก่อน"
ว่าแล้วฉันก็เดินเลี่ยงออกมาเลยค่ะไม่ใช่อะไรหรอกฉันไม่กล้าสู้หน้าคนที่ฉันเมาไม่รู้เรื่องแล้วไปชี้หน้าด่าเขาหรอค่ะฉันอาย สาธุขออย่าได้เจอกันอีกเลยนะคุณพีท
สองวันผ่านไป
สองวันแล้วครับที่ผมยังงงไม่หายว่าทำไมยัยเด็กน้ำหวานนั้นถึงได้ไม่กล้าสู้หน้าผม อุตส่าห์เจอกันแล้วแท้ๆ กลับมาวิ่งหนีผมเฉยเลยอ่ะยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวครับสงสัยดวงผมคงไม่สมพงกับยัยเด็กนี่คิดแล้วก็เสียดาย
เฮ้อ!! เลิกคิดแล้วไปบ้านเฮียมันดีกว่าครับวันนี้ไอ้ลีแม่งกลับมาแล้วผมจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องคนที่เฮียให้หา
บ้านฟาร์โรห์
"หน้าตาแบบนี้แหละครับผมไม่รู้ว่าแม่จะถูกชะตาลูกเขยคนนี้ไหมแต่ไอ้คนหน้าตาแบบนี้แหละครับที่จะสัญญาว่าจะรักและซื่อสัตย์กับลูกสาวแม่คนเดียวขอบคุณที่ให้ผมมีโอกาสดูแลแม่กับเพลงนะครับ”
โอ้โห!! อ้วกได้ไหมวะพึ่งกินข้าวมาอิ่มๆ เดินมาได้ยินเฮียฟาโรห์แม่งพูดแบบนี้กับแม่ยายที่พึ่งกลับมาจากฮ่องกงชีวิตนี้ไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากคนห่ามๆอย่างเฮียฟาร์ความรักแม่งทำให้ปีศาจเปลี่ยนเป็นเทพบุตรได้จริงๆเว้ยเฮ้ย
“ไม่น่าเดินเข้ามาตอนนี้เลยกูก๋วยเตี๋ยวที่พึ่งกินไปแทบพุ่ง”
“คนนี้พีทใช่ไหมแม่จำเสียงได้”
แค่ผมพูดประโยคแซะเฮียขึ้นมาแม่เพ็ญแม่น้องเพลงก็หันมาทักผมเลยครับตอนนั้นแกตาบอดครับมองไม่เห็นไม่เคยเห็นหน้าพวกผมหรอกฟังแต่เสียงเอาดีใจจังว่ะที่แกจำเสียงผมได้ไม่รู้ดิครับคนที่ไม่เคยมีแม่อย่างผมพอเจออะไรแบบนี้มันรู้สึกดีแปลกๆ
“ใช่เลยครับผมเป็นไงครับแม่ตัวจริงผมหล่อเหมือนเสียงไหม”
“หล่อลูก! ลูกชายแม่ทั้งสามคนหล่อมาก”
“พูดถูกใจครับแม่ไปครับเข้าบ้านดีกว่าเฮียแม่งเป็นลูกเขยภาษาอะไรวะปล่อยแม่เมียยืนเมื่อยอยู่ตั้งนานสองนานเปลี่ยนลูกเขยใหม่ดีไหมครับแม่”
งานแย่งซีนแบบนี้ผมละถนัดนักไม่ต้องบอกครับว่าตอนนี้เฮียมันมองผมด้วยสายตาแบบไหนยิงผมทิ้งได้มันคงยิงแล้วละแต่แล้วไงครับเพราะคนอย่างผมเกิดมาเพื่อสิ่งนี้
- ผู้เขียน
