26
เกือบบ่ายสองโมงของวันเดียวกัน ลักษณาวดีหน้าง้ำหน้างอเข้ามาในซอยบ้าน เธอไม่พอใจเป็นอย่างมากที่ศิรินทิพย์ส่งข่าวให้ตนรู้เรื่องของมารดา อันที่จริงแล้วลักษณาวดีไม่ต้องการกลับกรุงเทพฯ ก่อนกำหนด หากไม่ติดที่ว่าคนที่รับโทรศัพท์มือถือของตนคือ ยลดาที่นำความมาบอกเธออีกทอดหนึ่ง
ครั้นจะไม่เดินทางกลับมาดูมารดาที่อยู่โรงพยาบาลก็ไม่ได้ เพราะเพื่อนสนิททั้งสองร้อนใจมากยิ่งกว่าลักษณาวดีเสียอีก ยลดารีบโทรศัพท์ไปจองตั๋วเครื่องบินเที่ยวที่เร็วที่สุด เจนวิภารีบเก็บเสื้อผ้าแบบลวกๆ ไม่มีการพับให้เป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนกับนิสัย สองเพื่อนซี้ต่างรีบร้อนประหนึ่งคนที่ถูกจี้คือแม่ของตัวเอง ลักษณาวดีจึงไหลไปตามน้ำ เร่งรีบเก็บเสื้อผ้า ทำหน้าตาตื่นตกใจ ราวกับห่วงแม่เต็มประดา แล้วถ้าหากเธอไม่ปวดท้องหนักตอนที่ศิรินทิพย์โทรมา และเป็นคนรับสายเอง อย่าหวังว่าจะกลับกรุงเทพวันนี้
“ทำหน้าแบกโลกอีกแล้ว เป็นอะไรอีกล่ะดรีม
